Я не раз задавалася пытаннем, на які і сёння не магу знайсці стоадсоткавага адказу. Гаворка ідзе аб школе. Дакладней аб розніцы ў навучанні. Аб тым, што маюць нашы дзеці зараз і тое, як вучыліся калісьці нашы мамы і таты. Выразна памятаю, як мая мама з першага класа мне вечна казала, што школьнае час гэта самыя выдатныя гады. І гэта было сапраўды так. Ніякіх табе клопатаў, ніякіх перажыванняў, ведай, вучыся і ўсё тут.
Зусім іншая гісторыя была ў маёй мамы. Калі яна вучылася ў школе, у гэты час усё было па-іншаму. Пачынаючы са школьнай праграмы і заканчваючы стаўленнем саміх дзяцей да вучобы. Мама была выдатніцай, піянеркай, актывісткай. Заўсёды ўдзельнічала ў разнастайных гуртках, секцыях, а калі вярталася дадому, то трэба яшчэ было і дапамагчы маме па гаспадарцы, ды малодшых брацікаў понянчить. Калі шчыра, то я дзіву даюся. Як усё гэта магчыма было паспяваць? Што не кажы, а ў той час усё было па-іншаму. Старшакласнікі заўсёды падавалі прыклад малодшым, імкнуліся, каб на іх раўняліся.Заступаліся за малодшага, не давалі ў крыўду таго, хто слабей. Вучыліся дзеці нашмат лепш. Яны аддавалі сабе справаздачу, што за непаспяховасць іх могуць не прыняць у акцябраты, потым у піянеры і не канец ў камсамольцы. Нашы бацькі не мелі такіх выгод цывілізацыі, як мы. Але былі ані не горш. Нават у шмат посьпехам.
Што ж маем мы? Кампутары, мабільныя тэлефоны, інтэрнэт-клубы. У нас усё ёсць, а няма каму вучыцца. Ніхто не перажывае, што яго куды-небудзь не прымуць з-за дрэнных адзнак, што ён не зможа ўладкавацца з-за гэтага на працу. А што дзеецца з кнігамі. Бібліятэкі пустыя, шмат ужо зачынілася. Чытальныя залы ператвараюцца ў клубныя тусоўкі. Дзеці не гуляюць, не маюць зносіны, хіба, што ў інтэрнэце. Адным словам наша пакаленне з аднаго боку, здаецца, вельмі прасунута, а з іншага ўсё больш падобна на зомбі. Паглядзіш, бывала на ўсё гэта і становіцца вельмі страшна. Не за сябе, а за будучыню нашых дзяцей.
|
