Было гэта ў час вайны. Да горада падыходзілі ворагі. Горад адчайна абараняўся, але ўтрымацца не было надзеі. З порта, каб не трапіць у варожыя рукі, выходзілі ў мора апошнія караблі. Хоць і ў моры, вядома, чакалі небяспекі.
Выйшаў у мора вялікі пасажырскі карабель.. На борце, нябось, з тысячы хлопцаў і дзяўчат - школьнікаў, яшчэ меншых і зусім маленькіх. Спачатку ўсё было, здаецца, добра. Побач з рулявым на мосце стаяў капітан, аглядаючы ў бінокль, і мора, і неба. Мора ціхае і пяшчотнае..
Непадалёк роўна тарахтел трапны вартавы катэр, які суправаджаў пасажырскае судна. На катэры чацвёра ці пяцёра маракоў. Вось і ўвесь экіпаж.
Супраць волата "пасажыра" сторожевое суденышко здавалася маленькім, як быццам цацачныя пісталеты. Але яно было гатовае абараніць дзяцей ад любой небяспекі, ці то з неба, ці то з мора..
Раптам, упіўшыся вачыма ў бінокль, капітан збялеў. Убачыў: ціхая смарагдавая роўнядзь ўздыбіўся невысокай хваляй. Яе стварае, імкліва якая плыве пад вадой, фашысцкая тарпеда. Гэта жудасная штуковіна. Ударыць у борт - і пойдзе прыгажун-карабель на дно..
- Лева руля! - усхвалявана і паспешліва загадаў капітан рулявога. Той ужо сам заўважыў небяспеку і рэзка накіраваў судна налева. Выратаванне толькі ў тым, каб як мага хутчэй ўстаць супраць тарпеды носам.Тады яна пройдзе бокам, адплыве ў далеч і не зачэпіць судна.. Але велізарны карабель непаваротлівы.
Рулявы сцепивши зубы, налягаючы на руль, але судна паварочваецца налева павольна. Няма.. Не паспее падставіць тарпеда нос. Канец!
І адразу падтрасае паветра і каціцца звыш мора, пад месяцам страшны выбух. Тузануўся ўсім металічным целам, ўстаў дыбам на выбухны хвалі, прыгажун-карабель.
Хутка ўляглася хваля, развеяўся дым. Зноў.. Як і раней, ціхае і ласкавае мора.. Але збоку карабля ўжо не пошумит сторожевое суденышко. У апошні момант, перад самым караблём, падставіла тарпеда, свой борт ірвануўшыся ёй напярэймы. Жыццё сваю падставілі матросы.
