Жыў-быў адзін чараўнік. Жыў ён на самым краі лесу ў пакрывілася хатцы. Кожную раніцу гэты вяшчун выходзіў вітаць сонейка і яно радасна працягвала яму свае прамяні. Затым ён адпраўляўся ў лес і слухаў апошнія навіны, так як разумеў не толькі птушыны мову, але і не зразумелы шолах лісця дрэў. Нават кожны кветачка або травінка маглі паскардзіцца чараўніку на свае праблемы. Ён слухаў ўсіх і сваімі чарамі наводзіў парадак. Усё мог зрабіць гэты чараўнік, але... перасталі радаваць яго цуды!
Тады чараўнік адправіўся ў бліжэйшую вёску, і стаў назіраць, як людзі жывуць без цудаў. Народ працаваў і атрымліваў асалоду ад вынікамі сваіх прац. Здзівіўся калдун і вырашыў перагаварыць з людзьмі. Тут як раз ішоў мужык з цяжкай ношай. Чараўнік спыніў яго і прапанаваў данесці мяшок да поля. Ноша аказалася вельмі цяжкай і выклікала радасць у чараўніка, калі яны, нарэшце, прыйшлі да месца прызначэння і цяжар была апушчана на зямлю. На твары ведзьмака расплылась шырокая ўсмешка і ён зразумеў усю красу працы. Да яго дайшло, што толькі фізічная праца прыносіць чалавеку маральнае задавальненне.Падзякаваў ён мужыка за прадстаўленую навуку і адправіўся назад дадому. Вырашыў чараўнік з гэтага моманту ўсё рабіць сам і без чараўніцтва.
Перш-наперш чараўнік разбурыў сваю старую хибару і ўласнаручна пабудаваў капітальны дом. Потым зьмясьціў ўчастак і выгадаваў на радасць людзям выдатны сад. З раніцы да позняга вечара ён стаў працаваць на ўласным полі як той мужык. Моцна стамляўся чараўнік, але дзіўная справа - да вечара ён заўсёды быў шчаслівы і радаваўся сваім поспехам. Вядзьмарства ім больш не ўжывалася і магію ён забыўся зусім. Сваімі рукамі былы чараўнік оздоровлял лес, ачышчаў звонкія ручаі і лячыў жывёл. Усё стала спорыцца ў яго зараз ужо вопытных руках.Да восені пшаніца з поля дала выдатны ўраджай, што зусім умилило гэтага чалавека і частка збору ён аддаў вяскоўцам, якія шчыра яго за гэта падзякавалі. Таму і дня не праходзіла ў чараўніка без радасці і шчасця. Жыццё яму стала мілей і больш патрэбна, а чароўныя справы сталі далёкім, непатрэбным мінулым.
Мы часта здзіўляемся, чаму стомлены чалавек пасля цяжкага працы спявае песні і усміхаецца. Бо ён моцна стаміўся і яго цела патрабуе адпачынку. Аказваецца штодзённы праца і ёсць той чараўнік, які прыносіць нам шчасце і задавальненне. Таму ўсміхніцеся у адказ стомленаму чалавеку і таксама працуеце на сваю карысць.
