Да некаторых часу я лічыў, што чытанне – гэта перажытак мінулага. Мне вельмі сорамна за ўласныя словы. Ніколі ў жыцці я не памыляўся настолькі, як цяпер. Такія рэчы як дыскеты, або жа іншыя захавальнікі інфармацыі – безумоўна страцілі сваю актуальнасць. Яны банальна састарэлі і сталі непатрэбнымі. Існуюць спосабы захоўвання дадзеных куды лепш і надзейней, чым капіраванне файлаў на фізічныя носьбіты. Калі ж CD-дыскаў, да прыкладу, можна знайсці замену, то кніг – няма.
Мяркую, маё меркаваньне істотна змянілася ў той момант, калі ж я пазбавіўся ўсёй літаратуры, якая захоўвалася ў кватэры. Хатняя бібліятэка ахоплівала некалькі сотняў твораў розных аўтараў. Можна было знайсці як айчынных, так і замежных пісьменнікаў.
Некаторы час у доме панаваў беспрасветны хаос і беспарадак. Калі казаць коратка, то быў арганізаваны рамонт жылой плошчы. Шафа з кнігамі прыйшлося вынесці, а самому пераехаць да сваякоў на час. Зразумела, у мяне быў паўнапраўны доступ да сеткі Інтэрнэт. Тым не менш, большасць рэсурсаў ва "Сусветнай павуціне" з'яўляюцца нічым іншым, як памыйніцай з непатрэбнай інфармацыяй.
Натуральна, што спосабаў пацешыць ў мяне было дастаткова, але мне літаральна прыспічыла дакрануцца да Прыгожага. На жаль, электронны фармат кніг быў платным. А купля поўнай версіі для мяне была недаступнай.
З некаторай горыччу і рэзка якія ўзніклі энтузіязмам, я рынуўся шукаць спосабы знайсці патрэбную мне літаратуру. Дарэчы, сваякі практычна ўсё жыццё існавалі без адзінай кнігі. Дакладней была адна, але яна падпірала ножку стала. Ды і тое, гэта быў геаграфічны атлас, які безнадзейна састарэў.
Да няшчасця выявіў, што ў мясцовым селішчы няма ні адной бібліятэкі, або ж іншых устаноў, дзе магла быць хаця б адна книженция. Адзінае, што заўважыў, дык гэта велізарнае мноства бараў і кафэ. Яны літаральна абсыпаныя на кожным кроку. Гэта і тлумачыла, чаму практычна кожны жыхар дадзенай мясцовасці выглядае так, нібы яго адкормлівалі для нейкіх невядомых мэтаў.
Праз некаторы час, рамонт усё-такі скончыўся. Вярнуўшыся ў бацькоўскі дом, першым жа справай адшукаў неабходную мне прозу. Шчасце, напэўна, не было мяжы. З тых часоў захоўваю ў заплечніку хоць бы адну кнігу. Зноў трапіць у такую недарэчную сітуацыю, зразумела, я не хачу.
