Сачыненне для 7 класа на вольную тэму «Сапраўднае знаёмства»
Мой бацька ваенны чалавек, таму мы часта мянялі месца жыхарства. Я даўно адвык ад сапраўдных сяброў і заводзіў толькі мімалётныя знаёмствы. Так было лягчэй кідаць школу, забываць яе і пераходзіць у іншую. Таму растання з таварышамі праходзілі лёгка, і я іх хутка выкрэсліваў з памяці.
Набліжаўся канец навучальнага года і я са здзіўленнем заўважыў, што прайшоў ужо роўна год, як мы нікуды не пераязджаем. За гэты тэрмін я попривык да педагогаў, да заўсёды ўсмешлівай школьнай поварихе цётцы Клаве, якая часцяком частавала дзяцей пахучымі булачкамі і стаў сябраваць з суседскім хлопцам па імя Саша. І тут зноў змена дыслакацыі. Мама хутка сабрала наш сціплы скарб і пад стук колаў цягніка мы прыехалі ў новы горад.
Прыкацілі мы на новае месца жыхарства трыццаць першага жніўня ноччу, таму палюбавацца горадам мне не давялося і толькі раніцай, вымытая, у наглаженной белай кашулі і чорных штанах, з велізарным букетам кветак, я горда крочыў па вулачках незнаёмага мне мястэчка. Шлях мой ляжаў праз парк і мне ў вочы кінуліся спярэшчаны надпісамі пастамент з Леніным і абстрактнае тварэнне сучаснасці ў выглядзе усяго стэлы. Школа апынулася звычайнай і я абыякава агледзеў яе як звонку, так і ўнутры - бо я дакладна ведаў, што доўга тут не затрымаюся.І тут мяне разанулі словы мамы аб тым, што тут мы застанемся назаўсёды! Аказваецца, бацьку павысілі званне і цяпер ён трывала атабарыцца ў мясцовым штабе!
Няма чаго і казаць, што на лінейцы я паводзіў сябе як дурань, не слухаў прамовы і спатыкаючыся ішоў у свой клас. Мяне ўразіла страшная думка аб тым, як я буду тут вучыцца з шостага па дзясяты клас. Мне прыйдзецца заводзіць сапраўдных сяброў і нават выбраць любімага выкладчыка... Рой маіх разважанняў перапыніў сеў побач са мной за навучальны стол хлопец. Ён шэптам прадставіўся: "Грыша" і пацягнуў сваю руку да маёй. Я збянтэжана павітаўся і падумаў: "Вось яшчэ! Не паспеў сесці побач, як ужо набіваецца мне ў сябры!".
Прайшоў год... І што вы думаеце? Рыгор стаў маім самым дружбаком, ды такім, што на ўсім белым свеце не адшукаеш. Мы з ім разам праводзім час не толькі ў гадзіны вучобы, але і ў свабодныя хвіліны. Ён паказаў мне ўсе вуліцы горада і яго памятныя месцы. Няма, здаецца, такога закоулка дзе мы яшчэ не пабывалі. Грыша распавядае шмат гісторый аб горадзе і раёне, у якім мы жывем. Яго цікавым аповесцей, здаецца, няма канца. Дзякуючы яму я палюбіў гэтую зямлю, якая стала для мяне роднай.
