Сачыненне-разважанне на тэму «Мянушка». 6 - 8 клас
Калі нованароджаны маляня нараджаецца, яго мама і тата даюць яму імя. Па меры сталення навакольныя людзі могуць замяніць яго на мянушку. Часцей за ўсё прычынай мянушкі становіцца павінен згадаць прозвішча, асаблівасці знешнасці або характар, нейкі казус або прыгода, якія адбыліся з носьбітам мянушкі.
Звычайна мянушку даюць у школьныя гады, у падлеткавым узросце. Тынэйджары бываюць хваравіта вынаходлівыя і прыдумляюць часцей за ўсё крыўдную мянушку, якая можа замацавацца за таварышам на многія гады, часам на ўсё жыццё.
Мянушка можа быць прычынай гонару і пазітыву, але можа выклікаць адмоўныя эмоцыі: сорам, абурэнне, злосць, крыўду. Бо бываюць крыўдныя і необидные мянушкі. Напрыклад, уладальнік прозвішчы Чарноў нармальна паставіцца да мянушцы "Чорны", а вось калі яму дадуць мянушку «Тоўсты», «Чабурашка», «Гарбаты», «Хромоногий» і іншыя падобныя крыўдныя, то яму не спадабаецца.
Я думаю, што даюць крыўдныя мянушкі абдзеленыя любоўю бацькоў людзі, якія спрабуюць самасцвярдзіцца.
Трэба пастарацца не рэагаваць на прысваення мянушку, тым больш нельга адгукацца на яе, і тады аднакласнікам будзе нецікава азвацца і яны пачнуць называць вас па імені.
Ў дарослым жыцці таксама сустракаюцца мянушкі. Але яны адрозніваюцца пяшчотай і ласкай. Напрыклад, закаханыя маладыя могуць называць адзін аднаго: «Прыгажуня», «Вусік», «Пышечка мая», «Зайчык», «Кисонька» і іншыя пяшчоты.
Пагадзіцеся, што калі б такія мянушкі давалі ў падлеткавым узросце, то ў многіх людзей была б высокая самаацэнка, не было б ўшчэмленай гонару, не выклікала б негатыўныя або адмоўныя эмоцыі. Тады і самалюбства не пакутавала б.
А наогул, я лічу, што даваць мянушкі нядобра, няварта чалавека. Бо мянушка — гэта мянушка, а мянушкі бываюць (павінны быць) толькі ў жывёл, а не ў чалавека. Чалавек — гэта гучыць горда!
|
