Калі я быў маленькім і хадзіў у дзіцячы сад, маімі любімымі цацкамі былі паравозік.
Аднойчы, напярэдадні Новага года я напісаў Дзеду Марозу ліст, у якім папрасіў, каб ён прынёс мне жалезную дарогу. Гэта была мая самая вялікая і доўгачаканая мара, атрымаць такі падарунак, таму, калі ён апынуўся ў маіх руках, маёй радасці не было мяжы. Я гуляўся паравозікам з вагончыкамі з раніцы да вечара і ніякія іншыя цацкі мяне не цікавілі.
Прайшоў час, некаторыя часткі маёй жалезнай дарогі паламаліся, і яна ўжо не здавалася мне такой пацешнай, як раней. У мяне з'явіліся іншыя захапленні - кампутарныя гульні. Мама з татам прапанавалі адвезці жалезную дарогу на дачу ў вёску і пакласці на гарышча ў стары шафа, на што я пагадзіўся без пярэчанні.
Пачаліся чарговыя летнія вакацыі, у бацькоў быў адпачынак, і яны вырашылі, што нашай сям'і трэба адпачыць ад гарадской мітусні. У той жа вечар, не адкладаючы задуманае, мы адправіліся на дачу. У дарозе я як-то выпадкова ўспомніў аб сваёй старэнькай жалезнай дарозе і падумаў, што пасля прыезду адразу пайду на гарышча і дастану яе. Калі мы дабраліся, пачало ўжо цямнець. Я ўзяў ліхтарык і пачаў павольна падымацца па драўлянай лесвіцы. Дзверы лёгка адчыніліся, гучна бразнуўшы ў вячэрняй цішыні.
Я не баяўся цемры, таму ўпэўнена пераступіўшы праз парог, накіраваўся да старога вялікім шафе, які стаяў у куце гарышча каля акна. Праход быў трохі застаўлены скрынямі, напоўненымі рознымі непатрэбнымі рэчамі. Асцярожна прабіраючыся міма іх я не заўважыў раскручаны клуб лескі пад нагамі і спатыкнуўся. Відаць тата так рыбачыў мінулы раз і кінуў яе куды патрапіла. У гэты момант мне пачуўся дзіўны гук, які моцна напалохаў мяне, і я не змог ісці далей. Прамень святла ад майго ліхтарыка ўпаў на стары шафа, і я ўбачыў, што адна з яго дзверцаў адкрыта.Я быў у шоку і вельмі гучна закрычаў. Бацькі пачулі і хуценька падняліся да мяне. Я расказаў пра дзіўнага гуку, які зыходзіў з далёкага кута гарышча, і тата разам са мной вырашыў пашукаць чыгунку. Ён падышоў і ўпэўнена адкрыў другую дзверцы старога шафы, і мы ўбачылі два вялікіх, якія свецяцца вочы, якія глядзелі нам у лоб. Гэта была сава, якая незразумелым цудам апынулася ў шафе, дзе ляжала мая жалезная дарога. Мы адкрылі акно, і яна выпырхнуў, хутка знікшы ў вячэрняй цемры.
