Ніколі не думаў, што мой выхадны дзень будзе гэтак знежывелым і панурым. Нібы ўсе фарбы былі высмактаныя кім-то. Быццам чорна-белае кіно за акном. Неапісальнае відовішча. Аднак, я не магу сказаць, што гэтак безаблічная карціна з'яўляецца чым-то дрэнным, або жа жахлівым.
Прачнуўшыся з раніцы, я заўважыў на падлозе некалькі лісця, якія нейкім невядомым чынам пратачыліся скрозь акно, ці ж балкон. Верагодна, якая ўтварылася ў доме лістота прабралася праз адкрытую фортку. Не інакш. Хто-то з членаў сям'і забыўся замкнуць ўсе шчыліны перад прыходам цемры. Сабраўшы невялікі жаўтлявы опавший букет у руку – я адправіўся на кухню, дзе ўжо чакаў разагрэты сняданак. Выкінуўшы смецце ў кошык, мне прыйшлося пакарміць хатняга гадаванца. Бо ў адваротным выпадку, ён з'еў бы мяне. Не такі зыход для сябе я хачу.Быць з'едзеным уласным катом – вынік вельмі сумны і абсурдны.
Паснедаўшы, я накіраваўся ў ванную пакой, каб прыняць гігіенічныя працэдуры. Не абышлося без дапамогі чацверанога ўлюбёнца. Ён так і наравіў сунуць нос у невялікую струменьчык цёплай вады, і скінуць з падстаўкі маю зубную шчотку.
Пераступіўшы праз дзвярны праём ванны, у доме тут жа затрашчаў тэлефон. Бацькам загадана было схадзіць за пакупкамі. Не маючы ўлады якім-небудзь магчымым чынам пярэчыць – я стаў збірацца. Падрыхтаваў вопратку, пагладзіў штаны і адправіўся ў бліжэйшы магазін, дзе прадаваліся неабходныя мне рэчы.
Выйшаўшы на вуліцу, адразу заўважыў цікавы феномен. Звычайна, двор перапоўнены людзьмі. Не было чуваць ні крыкаў дзяцей, ні воклічаў суседзяў. Нават сабачы брэх раптам заціх. Даволі незвычайна хадзіць па пустым ходніках. Даўно такога адчування не адчуваў.
Прайшоўшы некалькі апусцелых вуліц, я натрапіў на яму поўнай якая апала лістоты. Яна была даверху набітая рознымі пялёсткамі. Так і хацелася туды скочыць. На жаль, былі іншыя справы.
Забраўшы з прылаўка неабходныя мне прадукты, якія я тым жа маршрутам адправіўся дадому. Літаральна з ніадкуль з'явіліся ўсе тыя зніклыя людзі. Мяне на пару імгненняў наведала нейкая дурная радасць пры іх выглядзе.
Пераступіўшы за парог, мяне сустрэў пухнаты сябар, які, па ўсёй бачнасці, чакаў увесь той час, калі я адсутнічаў. Яго жывот гучна і страшна заурчал на ўсю кватэру. Мяркую, што каціны сняданак не настолькі сытны, як чалавечы. Думаю, мне варта даць яму яшчэ ежы.
