Аднойчы мы з усёй сям'ёй адправіліся ў горы. Бацькі вырашылі паказаць нам цуды і прыгажосці нашай прыроды. З намі разам паехалі цётка з дзядзькам, і нашы стрыечныя сястра. У шлях адправіліся на двух машынах, дарога заняла ў агульнай складанасці каля трох гадзін.
Паездка мне вельмі спадабалася. З акна машыны я назірала за хараством нашай прыроды, мільгалі кветкі, дрэвы і, вядома ж, горы.
Даехаўшы да патрэбнага месца, мы пакінулі машыны, і далейшы шлях працягнулі пешшу. На спіну павесілі заплечнікі, там было ўсё неабходнае, што магло спатрэбіцца ў паходзе.
Пакуль мы ішлі, усе глядзелі па баках. Бо куды не зірні, усюды можна ўбачыць цуды прыроды. Практычна на кожным дрэве сядзелі дзятлы і вавёркі. Птушкі нястомна стукалі па ствале дрэў, было вельмі цікава назіраць за імі. Дзе-то зусім далёка куковала зязюля. Мне заўсёды было трошкі боязна чуць яе спевы.
Неўзабаве мы падышлі да падножжа гор, тут раслі прыгожыя хмызнякі. Было вырашана спыніцца менавіта тут. Да таго ж непадалёк было цудоўнае возера. Бацькі даволі хутка ўсталявалі намёты. А мы, дзеці, вырашылі заняцца рыбалоўствам. Неўзабаве да нас далучыліся нашы таты, а мамы займаліся гатаваннем ежы.
Калі мы злавілі дастатковую колькасць рыбы для юшкі, вырашылі прагуляцца да гор. Папы нас суправаджалі.
Паход прайшоў вельмі весела, мы не заўважылі, як праляцеў дзень. Я даўно марыла паспаць у палатцы, сёння гэта мне трэба будзе. На наступную раніцу мы адправіліся дадому. Спадзяюся ў хуткім часе мы зноў вернемся на гэта месца.
