Сачыненне для 7 класа на вольную тэму «Нечаканая сустрэча»
Улетку я з сябрамі весела праводжу час. Вось і зараз мы вырашылі гуляць у вайну, і для гэтага вырашылі збудаваць сакрэтны штаб. Для яго самае падыходнае месца ў кустах, куды ніхто з старонніх не сунецца носа. Такі зацішны куток знайшоўся на задворках Сережиного дома. Мы сабралі неабходныя рэчы і сунуліся ў кусты, але адтуль пачулася грознае шыпенне і буркатанне. Мы з спалохам спыніліся і заўважылі шэрую котку, якая адважна изготовилась абараняць свае гняздо з маленькімі кацянятамі.
Тут жа было прынята рашэнне забыцца аб ваенных дзеяннях, а ўсе сілы накіраваць на ахову коткі з яе вывадкам. Перш за ўсё мы збягалі ў свае кватэры і натащили для матулі з кацянятамі харчовых прыпасаў. Яна ўсё асцярожна абнюхаў, паглядзела на нас з падазрэннем і тут жа пачала ўплятаць кавалак каўбасы. Не адсталі ад коткі і мы - разбілі бівак і сталі здавальняць раптам павялічаны голад. Котачка круцілася побач і нават стала даволі мурлыкаць. Сяргей той жа гадзіну збегаў да сабе дадому і прыцягнуў для кацянятак зручную падсцілку ў выглядзе старога ручнікі.Няма чаго і казаць, што ўсе нашы клопаты цяпер былі накіраваны на выходжванне маленькіх жывёл. Яны яшчэ нічога самі не елі і былі сляпымі, але іх мама кармілася з нашай дапамогай ўзмоцнена. Так праляцела тыдзень.
Нечакана мама сабралася да сваіх бацькоў у іншы горад і прыхапіла з сабой мяне. Там я адразу перастаў думаць пра котку з кацянятамі і аддаўся цікавага адпачынку на рацэ з вясковымі хлопцамі. Мы часта купаліся і удили рыбу. Дзядуля быў зусім хворы і мне давялося дапамагаць яму з покосом травы на зіму для жывёлы. За ўсімі гэтымі забаўкамі і турботамі я зусім забыўся пра маленькіх кацянятаў і ўспомніў пра іх толькі празь месяц па прыездзе дадому.
Аказваецца котка знікла і кінула сваё ўжо выгадаванае нашчадства на волю лёсу. Кацяняты падраслі бегалі па двары і весела гулялі не толькі адзін з адным, але і з дваровымі дзеткамі. Цяпер іх кармілі не толькі дзеці, але і дарослыя. Кацяняты сталі любімчыкам для ўсіх. Дваіх з пяці ўжо забралі ў свае кватэры мясцовыя жыхары і яны сталі сытымі і важнымі катамі. Іншых таксама хочуць забраць, але дзеці папрасілі пакуль іх пакінуць на волі.
На канец лета ўсе кошкины дзеці пасталелі і пасталеў. Цяпер яны больш ляжаць на сонейку і лізанне сваю шэрую, як у іх мамы, шерстку. Усе жывёлы маюць добрых гаспадароў і рады гэтаму. Рады ім і мы, так як не далі кацянят загінуць. Яны таксама нас памятаюць і заўсёды ласкава сустракаюць.
