Гэтым летам мы ўсёй сям'ёй, а гэта мама, тата, сястрычка і я, два месяцы правялі на дачы. Там вельмі добра. Цудоўная прырода, чыстае свежае паветра, птушкі, рэчка, недалёка ад дома лес. Амаль кожны дзень мы з сястрычкай бегалі на рэчку. Купаліся, загаралі. За лічаныя дні выглядалі ніколькі не горш, чым па прыездзе з мора. З татам я хадзіў рана ранічкай на рыбалку, і да абеду заўсёды нам удавалася прыносіць нядрэнны ўлоў. Мама варыла нам вуха, запекала або смажыла рыбку. Таксама тата браў мяне з сабой у лес па грыбы. Часам здаралася, што акрамя грыбоў нам атрымоўвалася яшчэ назбіраць маліны, дурніцы.Тады нашы дзяўчынкі вельмі намі ганарыліся.
Домік наш быў старэнькі, але вялікі і светлы. Калі-то даўно ў ім жылі нашы бабуля і дзядуля. А калі іх не стала, ён стаў для нас дачай. Суседзяў вакол не густа. Амаль усе раз'ехаліся, засталіся адны старыя, ды і то удалечыні ад нас. У двары ў нас стаіць вялікі драўляны стол, за якім мы з задавальненнем снедаем, абедаем, вячэраем і нават проста сядзім, гутарым, гуляем у нейкія гульні. Каб гуляць было весялей, ну і так на ўсялякі выпадак, на стале заўсёды варта вазачка з рознымі смачнасцямі. Гэта могуць быць яблыкі, грушы або цукеркі, а можа нават печыва.Мы сталі заўважаць, што знікае то яблычак, то печенюшка.
І вось як-то раніцай мама нас ціхенька ўсіх паклікала да стала. Перад нашымі вачыма ляжала маміна панама і варушылася. Калі тата яе прыпадняў, то мы ўбачылі хутка ўцякае вожыка. Дачакаўшыся вечара. Мы адсачылі дзе той вожык жыве, і нават больш, аказалася, што там цэлае сямейства. З таго дня, то я, то сястрычка, стараліся спецыяльна пакідаць на нашым стале кавалачкі яблыкаў, лустачкі печыва, каб вожыкі маглі заўсёды паесці. А аднойчы я наліў у місачку малачка. Стаіўся на парозе хаты і стаў чакаць. Праз некаторы час на стале з'явіўся вожык, але даволі хутка ўцёк. Я крыху засмуціўся.Але якім жа было маё здзіўленне, калі праз пару хвілін каля місачкі сабралася ўся сямейка і пачала хлябтаць малачко. Вось такія цікавыя і незвычайныя суседзі пасяліліся пад нашым плотам.
|
