Маё любімае час года - лета, тады можна ўсёй сям'ёй паехаць у лес. Там мы адпачываем, купаемся ў рацэ ці возеры, дыхаем свежым паветрам, бо ў горадзе душна і горача. Восенню таксама цікава, можна назбіраць грыбоў, паслухаць спевы птушак, убачыць бялок, якія так весела мітусяцца, рыхтуючы запасы да зімы.
З сабой у дарогу звычайна мы бярэм компас, карту, прадукты, ваду, посуд для пікніка на прыродзе. Я не забываю ўзяць купальнік і свой любімы бадмінтон. Кожны раз мы выбіраем новае месца для адпачынку, але абавязковай умовай з'яўляецца наяўнасць ракі ці возера.
У лесе я магу паназіраць за жывёламі, сплесці сабе прыгожы вянок або скласці букет для мамы. Больш за ўсё я люблю, калі з намі едуць яшчэ кампаніі з дзецьмі, тады становіцца значна весялей, ёсць з кім пабегаць. Часцяком у возеры мы гуляем у гульню, садзімся на плечы сваім татам і ладзім бітву, хто каго першы скіне ў ваду. Гэта так займальна і весела, што я ні на імгненне не хачу, каб гэты дзень заканчваўся. Вечарам мы распальваем вогнішча і спяваем песні пад гітару. Дадому я вяртаюся вельмі позна, нават не памятаю, паколькі заўсёды ўжо ў шляху сплю.
Аднойчы я хадзіла ў лес у паход, са сваімі аднакласнікамі і класным кіраўніком. Мы ўзялі з сабой толькі неабходнае, але заплечнік быў вельмі цяжкім. Менавіта тады я адчула сапраўдную дзікую прыроду. Я любавалася кожнай галінкай, травінкай, птушкай, прыгажосць мяне атачала ўсюды. Я знайшла шмат раслін і дрэў, многіх я да таго часу і не бачыла, чула спевы птушак, якое не было падобна ні на адно, як у горадзе. На жаль, былі і месца, дзе можна было ўбачыць жорсткія рукі чалавека, зламаныя дрэвы, смецце вакол месца, дзе рабілі прывал.Ніколі не разумею навошта гэта рабіць, бо прырода дае нам жыццё.
Мы зрабілі прывал на лясной паляне, скінуўшы свае цяжкія заплечнікі, пачалі ставіць палаткі для начлегу. Пакуль хлопцы вучыліся разводзіць вогнішча, дзяўчаты стараліся рабіць ежу, а на свежым паветры яна асабліва смачная. Затым мы даследавалі лес, гулялі ў розныя гульні, спявалі і аб'ядноўваліся з прыродай. Ляглі спаць крыху раней, каб раніцай убачыць світанак. Мне здаецца, што я нічога лепшага не бачыла ў сваім жыцці, сонца ўзышло хутка, літаральна на вачах, вадаёмы пераліваліся ў яго промнях, трава блішчала ад расы, чулася першае спевы птушак - гэта было цуд.Тады я ўзяла з сабой фотаапарат і да гэтага часу праглядаю здымкі выдатных момантаў.
Ў лесе ўсе цудоўнае ў любы час, таму я б вельмі хацела наведаць яго зімой і вясной.
|
