Калі мне было восем гадоў, я вучыўся ў першым класе. Жыў я ў невялікім пасёлку гарадскога тыпу. На ўскраіне новага жылога масіва з пяціпавярхоўкамі знаходзілася воданапорная вежа і футбольнае поле. Мы з пацанамі амаль кожны дзень любілі пасля заняткаў паганяць у футбол ці проста палазіць у вежу.
Цікавае адкрыццё
Як-то раз, гуляючы ў футбол, мы заўважылі буйныя дзіркі ў зямлі на тэрыторыі футбольнага поля. І галоўнае яны з'явіліся нядаўна, і хутка. Чаму іх раней ніхто не заўважаў? Вырашылі праверыць, што ж гэта за глыбокія адукацыі ў зямлі.
Скажу так, нападаючы нашай каманды Сярога выпадкова ўбачыў у адным з адтулін нейкі рух. Мы вырашылі блізка не падыходзіць, а ўважліва прыгледзецца. І сапраўды, як аказалася з норкі паціху вылазіць вялікі і калматы павук. Але дурняў сярод нас няма, усе вучацца ў школе выдатна (хоць якая ў 1 класе біялогія), мы адразу зразумелі, што гэта тарантул. Тэлевізар глядзяць усе.
Хто-то пабег дадому, таму што чуў апавяданні дарослых дзецюкоў, як трэба лавіць тарантулов. І я чуў. Звяртаюся ў кватэру і крычу: «Мам, дай мне скрутак ніткі і сярэдні кавалачак пластыліну». Пытаецца: «Навошта табе?». Натуральна прыйшлося схлусіць, я сказаў, што лепим салдацікаў для вайнушкі.
Звяртаемся назад на поле, і давай эксперыментаваць на практыцы. Нарабілі з пластыліну «колобка», замацавалі іх на нітцы і паволі пачалі апускаць у норкі. Сапраўды, праз некаторы час за пластылінавы камячкі хто-то пачаў тузаць. Я пачаў свой паступова выцягваць назад. Цягну з напругай.
На выхадзе гляджу-і праўда буйны, касматы тарантул ўчапіўся ў майго калабка і не адпускае. Вось прагны павук. Я яго не баяўся. Натуральна знайшлася і шкляная банка, мы яго туды і вызначылі. Такі чынам у той дзень атрымаўся ўлоў павукоў на 10. Але куды іх падзець, яны лазяць ў гэтай банку сябар па аднаму, шкада. Да вечара хлопцы іх адпусцілі назад у поле. Хутка беглі. Дарэчы нікога тарантулы не пакусалі, хоць ходзяць чуткі, што яны агрэсіўныя і атрутныя пачвары. Вось такая гісторыя.
