Роздумы аб чалавечага жыцця ў вершы А. С. Пушкіна «Калі жыццё цябе падмане...»
Ці бывала ў вас такое час, калі наперадзе чакаюць нейкія новыя падзеі і вы ўвесь час ўяўляеце будучыню, не заўважаючы таго, што адбываецца зараз? Адважуся выказаць здагадку, што бывала. Мне здаецца, што кожны чалавек вельмі імкнецца паглядзець на тое, што будзе далей. Гэта - элементарнае цікаўнасць. Яно ўласціва ўсяму чалавецтву. Нездарма ж так папулярныя паходы да розных варажбітак. Нам хочацца даведацца пра ўсё да моманту ажыццяўлення. У некаторых выпадках гэта вельмі нават добра, бо можна папярэдзіць бяду або хвароба.
Я таксама стаўлюся да ліку тых, хто любіць ўяўляць тое, што яшчэ не наступіла. На самай справе, гэта проста дапамагае чакаць. Мая мама заўсёды кажа, што складаней за ўсё даганяць і чакаць. І гэта сапраўды так. Аднак часам да мяне прыходзіць разуменне таго, што, разважаючы пра будучыню, я губляю сваё сапраўднае. Што ж мне застанецца ўспамінаць - тое, што я тое і рабіла, што думала аб маючых адбыцца падзеях, замест таго, каб проста атрымліваць асалоду ад жыццём і атрымаць нашмат больш усялякіх добрых уражанняў? Ну ўжо няма. Такога дапускаць нельга.
Аднойчы ў мае рукі трапіла мініяцюра Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна пад дзіўным назвай «Калі жыццё цябе падмане...» . Яна ўразіла мяне да глыбіні душы. Тут мне ўдалося знайсці адказы на многія мае пытанні. Напісаў яе аўтар у перыяд сваёй спасылкі. Менавіта гэты эпізод творчасці быў самым напружаным і плённым. Ён адзначыў нараджэнне многіх шэдэўраў, сярод якіх і гэта сачыненне. Знаходзячыся ў складаных душэўных перажываннях, Пушкін выказваў свае філасофскія разважанні на паперы. Розныя мініяцюры-разважанні распавядаюць чытачу ўсю глыбіню думак і жыццёвага вопыту пісьменніка.Ён дае шмат карысных саветаў будучаму пакаленню і яны дзейнічаюць і па сёння.
Але давайце ўсе ж разгледзім мініяцюру «Калі жыццё цябе падмане...». У ёй аўтар распавядае пра сваіх разважаннях з нагоды розных скажонасцяў нашай лёсу. Пушкін раіць нам не хвалявацца, калі жыццё дае нам зусім не тое, што чакалася. Ён тлумачыць, што чорная паласа заўсёды зменяцца белай і гэтага толькі неабходна дачакацца. Пушкін паказвае нам: «што пройдзе, то будзе міла». Ён заклікае не спяшацца і пражываць сваё сапраўднае.
Гэтая мініяцюра абудзіла ў маім свядомасць смагу да роздуму. Супастаўляючы розныя сітуацыі, я сапраўды заўважыла, што кожная смутак вядзе да радасным падзеям і нічога ў маім жыцці яшчэ не прайшло дарма. Мову Пушкіна сапраўды мае выратавальнае дзеянне.
