Сачыненне па карціне І. К. Айвазоўскага «Дзевяты вал»
Іван Канстанцінавіч Айвазоўскі заўсёды захапляўся марскімі краявідамі. У асноўным ён любаваўся рознымі станамі мора, а потым па памяці пісаў яго ў сваіх карцінах. Ад гэтага яны зусім не станавіліся дрэннымі. Ён так дакладна ўзнаўляў усе дэталі ўбачанага, што яго палотны вельмі падобныя з фотаздымкамі. Пры гэтым любы яго наступны праца ўяўляў сабой маленькую аповесць пра гэты цуд прыроды. Нават сапраўдныя маракі пасля прагляду яго тварэнняў адзначалі праўдзівасць і рэальнасць таго, што адбываецца на карцінах.
"Дзявяты вал" на марскім слэнгу азначае найвышэйшую ступень урагану на моры, калі яго хвалі вздыбливаются на шмат метраў уверх і затым рэзка кідаюцца ўніз. У гэтыя моманты ўсё жывое на вадзе знішчаецца разам з караблямі. Пачынаецца ўся трагедыя з невялікай хвалі, наступныя хвалі набіраюць моцы і самая апошняя, дзявятая хваля валодае найвышэйшай разбуральнай сілай. З гэтай жудаснай хваляй не можа справіцца ні якой матрос і нават самы дасведчаны капітан. Але ў плыні нашага жыцця ўсё-ткі сустракаюцца выпадковасці.Дзякуючы такому нагоды, засталася ў жывых каманда матросаў, якія змаглі ўтрымацца на плаву.
На палатне Айвазоўскага "Дзевяты вал" намаляваная не сама катастрофа, а толькі яе вынік. Некалькім людзям удалося выратавацца з затопленага карабля і яны ўтрымліваюцца на плаву дзякуючы пакінутым абломкаў. Мы бачым толькі тое, што здарылася пасля разгулу стыхіі і перажываем за жыццё купкі людзей, якім удалося выжыць на начным моры ў апагей ўрагану. Вада яшчэ не супакоілася і бурліць вакол тапельцаў. Глядач бачыць, што на іх насоўваецца яшчэ адна разбуральная хваля, гатовая паглынуць іх у марскія бездані. Але людзі не здаюцца націску непагадзі.Адзін з тых, што выратаваліся, нават збудаваў што-то падобнае сігнале з падручнай анучы чырвонага колеру. Ён яшчэ спадзяецца на дапамогу, хоць вакол нікога няма і не можа быць у такія гадзіны.
На заднім фоне прагледжваецца зацягнутае грознымі хмарамі неба і яны афарбаваліся ў барвяныя колеру. Блізкі узыход сонца ўсё ярчэй высвечвае тое, што адбываецца, і людзі з надзеяй ўглядаюцца ўдалячынь адчуваючы набліжэнне берага. У гэтым ім дапамагае як бы высвеченная свяціла дарожка. Надзея выратуе гэтых людзей. Так хочацца думаць узіраючыся ў твары мараплаўцаў. Яны выжылі пад ціскам дзевятага вала, таму яшчэ здольныя выстаяць будучыя нягоды. Хочацца спадзявацца, што мора пусьціць моцных духам маракоў.
