Адно з самых вядомых палотнаў вялікага рускага жывапісца Васіля Рыгоравіча Пярова "Тройка" ўжо на працягу больш за паўтары стагоддзяў бударажыць розумы і сэрцы людзей. Мастаку ўдалося па-майстэрску перадаць бытавую сцэну з жыцця беднякоў. Нягледзячы на адмену прыгоннага права іх існаванне не стала лягчэй. Каб хоць як-то выжыць даводзілася цяжка працаваць нават маленькім дзецям.
Галоўнымі персанажамі карціны сталі тры дзіцяці, нібы тройка коней запрэжаных у цяжкія сані. Змярканне, сцюжа, ледзяны вецер. У такое надвор'е людзі з дома носа не кажут, ды і сабаку за парог не выганяць. Але гэтым няшчасным, змардаванай непад'ёмнай працай дзецям прыходзіцца цягнуць з ракі вялізную, леденеющую на марозе бочку вады. Ад пранізлівы холад не ратуюць ні ірваная одежонка, ні цяжкі фізічны праца.
На худеньком, напаўпразрыстым ад голаду і пазбаўленняў тварыку адзінай дзяўчынкі застыла пакута і разам з ёй маска абыякавасці і пакоры лёсу. Самы малодшы ў гэтай запрэжцы крайні злева хлапчук зусім знясілены. Яго рука бязвольна павісла, галава схілілася ў бяссіллі набок. Жыццё нібы паволі сыходзіць з яго, з-за чаго карціна выглядае яшчэ больш трагічна.
Старэйшы хлопчык імкнецца ўзяць на сябе вялікую цяжар, палягчаючы працу іншым. Нягледзячы на боль, стомленасць і пробирающий да касцей холад ён спрабуе ўсім сваім выглядам надаць ім хоць крышачку сіл. Яго недзіцячы, поўны пакуты погляд прымушае гледача яшчэ больш жахнуцца ад бесчалавечнага адносіны нават да малалетнім дзецям у тыя не такія ўжо і далёкія часы.
Тры дзіцячых тварыка і белеющая лёдам велізарная бочка застаюцца адзінымі светлымі плямамі на палатне, напісаным пераважна у змрочных шэрых, чорных і карычневых танах. Ледзь адрозныя на заднім плане гарадскія даху і высокая, безучастная да чалавечага гора высокая манастырская сцяна толькі падкрэсліваюць пустэльнасць вуліцы і настрой трагічнай асуджанасці перадаецца аўтарам карціны.
Фігуры усяго толькі двух дарослых здаюцца прывіднымі. Адзін з іх спрабуе дапамагчы маленькім горемыкам, падштурхоўваючы плячом цяжкі воз. Іншы спяшаецца схавацца ў прыцемках, нібы яму няма справы да людскіх пакут. І толькі верны сабака ні на хвіліну не пакідае сваіх гаспадароў, застаючыся радам з імі ў нягодах і нястачы.
Сваёй смелай і правакацыйнай для таго часу працай Васіль Пяроў не толькі паказваў усю бедственность становішча жабракоў і абяздоленых, вымушаных з самых юных гадоў за грошы цяжка працаваць з ранняга раніцы і да позняга вечара. Ён выкрываў абыякавасць багатых і якія маюць уладу, якія бессаромна выкарыстоўваюць дзіцячую працу, яшчэ больш за кошт яго узбагачаючыся. І сёння гэта палатно выклікае ў гледача спагаду, жаданне дапамагчы бяздольным і гнеў, накіраваны на несправядлівасць.
