Сачыненне-водгук па апавяданні Леаніда Андрэева "Кусака"
У аповедзе Леаніда Андрэева «Кусака»,- распавядаецца пра сабачку якая нарадзілася і вырасла на вуліцы. Уся яе жыццё - гэта бясконцыя крыўды і пабоі. Людзі праганяюць яе, кідаюць камяні, і ўсяляк крыўдзяць; ад такога жыцця,- сабака стала озлобленной і недаверлівай. У яе разуменні,- чалавек самы вялікі вораг. Яна сыходзіць далей ад людзей, і пасяляецца на пустуючых зімой дачах.
З надыходам цёплых вясновых дзён, на дачу вяртаюцца гаспадары, сабака сустрэла людзей агрэсіўна. Яна нават ўкусіла дзяўчынку па імі Лёля, таму яе празвалі «Кусакой», але паступова людзі змаглі выклікаць ёй давер, і нават сімпатыю. Яе добра кармілі, ставіліся добра, лашчылі, так «Кусака даведалася іншую жыццё, - шчаслівае, сытную, ціхамірную. Лета прайшло ў бесклапотнай радасці, але з надыходам халодных восеньскіх дзён людзі пакінулі дачы. Яны вярталіся ў свае гарадскія жылля, а што ж «Кусака»?Яе пашкадавалі, але браць з сабой у горад не захацелі, і няшчаснае жывёла зноў кінулі на волю лёсу. Сабака, нягледзячы на тое, што была для насельнікаў дач ўсеагульнай любіміцай,- усё роўна засталася для іх вандроўнага.
У людзей, дзве крайнасці, або яны ненавідзяць і праганяюць, або жа з такім жа стараннасцю лашчаць і кормяць. Зрэшты, нават калі лашчаць,- людзі гэта робяць не дзеля сабачкі, а дзеля таго каб прайграць з жывой цацкай, людзям няма справы да таго, як будзе жыць сабака пасля іх ад'езду дадому. І зноў голад, холад і адзінота; але толькі цяпер яшчэ горш,- пасля таго як сабака даведалася сытную, добрую жыццё,- стала яшчэ больш балюча, чым было.Заканчваецца апавяданне адчайным, поўным гора і болю сабачы выццём.
Леанід Андрэеў падымае ў гэтым аповедзе тэму спагады і адказнасці людзей за кожную жывую душу. Мы і праўда ў адказе за ўсіх, каго мы змаглі прыручыць. Міжволі прачытаўшы гэты аповяд, пачынаеш думаць пра бяздомных жывёл, бадзяжных злых і пакрыўджаных сабаках, і задаеш сабе пытанне: ці не мы зрабілі іх злымі і агрэсіўнымі? А бо гэта жывыя душы! Аўтар аповяду ўклаў у «Кусаку» усе ўласцівасці жывой душы,- сабака можа ненавідзець і аддана кахаць, радавацца і нават плакаць! Плач,- гэта той адчайны сабачы лямант, плач аб чалавечым здрадзе і бессардэчнасьці.
|
| Категорія: 7-ы клас | Додано: 21.10.2017
|
| Переглядів: 774
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
