Дасягнуўшы, пэўнага ўзросту, кожны дзіця пачынае наведваць школу. Да таго ж нельга не заўважыць, што ў дадзенай навучальнай установе мы праводзім вялікая колькасць часу. І ў маім разуменні, школа з'яўляецца для нас другім домам. Думаю, што многія хлопцы са мною пагодзяцца.
Настаўнікаў і аднакласнікаў, можна лічыць членамі сваёй сям'і. Бо побач з імі, мы праводзім вялікая колькасць часу. Так што, я думаю, што смела можна сцвярджаць, што школа і яе ўдзельнікі, для кожнага з нас сталі другой і каханай сям'ёй.
Напэўна, не дарма, выпускніцы праліваюць слёзы, калі прыходзіць час развітвацца са школай. Сапраўды, любому нармальнаму чалавеку не хацелася б расставацца з сям'ёй. Але жыццё ідзе наперад, і нам трэба рухацца.
У школьных сценах мы навучыліся чытаць і пісаць. Школа выхавала нас добрымі і добрымі людзьмі. Менавіта тут, у нас з'явіліся сапраўдныя сябры, з якімі мы будзем доўгія гады. Настаўнікі, нібы блізкія сваякі, не шкадавалі сіл і цярпення, толькі б зрабіць з нас годных грамадству людзей. Думаю, мы вечна будзем ўдзячныя ім за іх самаадданую працу.
Для кожнага з нас першая школьная настаўніца стала самым блізкім і родным чалавекам. Як жа мы яе любілі, бо яна столькі сіл ўкладвала ў нас.
У маім разуменні школа вельмі важная ў нашай жыцця. Бо ў першую чаргу, менавіта дзякуючы ёй, мы спазнаем жыццёва важныя навукі. Таму мы павінны любіць і шанаваць школьныя гады. Бо, напэўна, без яе клопаты, мы не сталі б добрапрыстойнымі і адукаванымі людзьмі.
|
