У 1836 годзе А. С. Пушкін апублікаваў «Капітанскую дачку». Паэт вызначыў жанр як гістарычны раман, аднак па аб'ёме твор больш нагадвае аповесць. На падставе гэтага дапускаецца абодва вызначэння дадзенага творы.
Рухаючай сілай у аповесці выступае каханне. Толькі яна здольная памяняць чалавека. Прыкладам таму служыць Пеця Грынёў. У пачатку твора ён паказаны повесой, які любіць гуляць у карты. Пеця не шануе грошай, таму што сам іх не зарабіў.
Па меры прасоўвання чытача па сюжэтнай лініі становіцца зразумела, што Грынёў мяняецца. На яго паўплывала знаёмства з дзяўчынай Машай. Усвядоміўшы хараство душы дзяўчыны, Пётр зрабіў рашучы крок. Ён абараніў гонар дзяўчыны, уступіўшы ў супрацьстаянне са Швабриным. Той нанёс «подлы» ўдар.
Маша даглядае за Пятром. Для яе ён стаў сапраўдным героем. Каханне мацнее, а Пятро ператвараецца з легкадумнага юнака ў сапраўднага мужчыну. Ён перастае бяздумна марнаваць грошы.
Паказальная сітуацыя, якая здарылася ў палоне. Грынёў не здраджвае імператрыцу. Ён верны свайму саслоўю. Хіба змог бы так паступіць Грынёў таго «ўзору», якім ён быў да сустрэчы з Машай? Складанае пытанне. Аднак каханне прымушае падумаць аб гонару і годнасці. Магчыма, без Марыі Міронавай Пётр застаўся б ранейшым юнцом.
Нездарма Аляксандр Сяргеевіч назваў твор «Капітанскай дачкой». Маша дапамагае Гриневу стаць афіцэрам і чалавекам у поўным сэнсе гэтага слова.
Каханне можа перамяняць чалавека. Калі яна яго псуе, то гэта хваравітае пачуццё, а не сапраўдная любоў. Аповесць «Капітанская дачка» даказвае дадзеную думка.