Сялянскія дзеці ў аповядзе І. С. Тургенева «Бежин луг»
Тургенеў, у сваім зборніку "Запіскі паляўнічага" апавядае нам розныя гісторыі ад маёнтку самога паляўнічага. Ён распавядае чытачу пра розныя лёсы людзей, якія сустракаліся яму на жыццёвым шляху. І вось аднойчы ён аказваецца на Бежином лузе. Палюючы на здабычу, мужчына нечакана заблукаў. Выйшаўшы да гэтай лужку, ён набредает на дзяцей, якія прыглядалі за коньмі падчас пашы. «Выганяць перад вечарам і прыганяць на ранішняй світанку табун — вялікае свята для сялянскіх хлопчыкаў», - заўважыў паляўнічы.Ён вырашыў застацца каля іх і пераначаваць, назіраючы за вясёлымі шалунами, якія гарэзавалі і гулялі.
Пастухоў налічвалася пяць чалавек. Прыслухоўваючыся да дзіцячых размоў, мужчына пазнае іх імёны. Самым старэйшым быў хлопчык гадоў чатырнаццаці. Яго звалі Федзем. Мяркуючы па яго знешнасці, можна было здагадацца, што ён не з бедных і «выйшаў у поле не па патрэбе, а так, для забавы». Хлопцу проста хацелася пагуляць з сябрамі і пераначаваць пад адкрытым небам. Другога хлопчыка звалі Паўлуша. Апрануты ён быў не вельмі, але аўтар прыцягвае ўвагу на тое, што «глядзеў ён вельмі разумна і проста, ды і ў голасе ў яго гучала сіла». Менавіта гэты дзіця больш за ўсё спадабаўся паляўнічаму.Ілюша ж дэманстраваў «нейкую тупую, хваравітую клопаты». А вось Косця «сваім задуменным і сумным позіркам» выклікаў у апавядальніка асаблівую размяшчэнне. Ён бачыў у яго чорных вачах нялёгкія думкі, якія хаваліся дзе-то ў глыбіні свядомасці і ніяк не маглі вырвацца вонкі. Апошнім быў Ваня, але яго амаль не відаць было, бо ён ляжаў на спіне і толькі час ад часу даваў аб сабе ведаць, падымаючы галаву. Ён хутчэй за ўсё быў сярод іх самым маленькім. На выгляд яму можна было даць гадоў восем ад сілы.Гэтыя дзеці размаўлялі на розныя цікавыя ім тэмы і старому паляўнічаму было проста міла паслухаць іх і ўспомніць сваё далёкае дзяцінства. Ён уяўляў сябе такім жа юным, як і гэтыя хлапчукі. У памяці ўсплывалі эпізоды, калі ён са сваімі сябрамі таксама вось так праводзіў вечара.
Дзеці распалілі вогнішча і паселі вакол яго. На агні стаяў казанок, а ў ім варылася бульба. Над іх галовамі ўзвышалася глыбокае ліпеньскае неба, якое свяцілася яркімі зоркамі. Дзеці ціха расказвалі розныя дзіцячыя гісторыі.Федзя «казаў мала, як бы баючыся выпусціць сваю годнасць». Ён больш любіў паслухаць іншых і ўвесь час падбадзёрваў усіх на новыя і новыя апавяданні.
Гэты аповяд сканчаецца так, як на лузе прачынаецца сонца і дзеці працягнулі гнаць свой статак далей на новую пашу.
