Кожнае лета, з надыходам канікул бацькі адпраўляюць мяне да бабулі ў вёску. Вядома ж, мяне гэта радуе. Бо ў летнюю спёку ў горадзе душна і сумна.
У вёсцы радуе чысты паветра і вялікая прастора. Вясковая жыццё мне вельмі падабаецца, тут адчуваеш сябе свабодным і вольным чалавекам.
Мая бабуля ўжо шмат гадоў жыве зусім адна. Таму майму прыезду яна заўсёды рада. Бо як-ніяк, ўдваіх значна весялей. Да таго ж, я як магу, дапамагаю бабулі. Калі шчыра, я не вельмі люблю калупацца ў зямлі, палоць пустазелле. Але інакш не магу, бо бабулі таксама цяжка. Мая, хоць і маленькая дапамога палягчае ёй жыццё.
У вёсцы, у мяне ёсць некалькі таварышаў, суседскіх хлопцаў. Разам з імі мы ходзім на рэчку купацца, таксама часам наведываемся ў бліжэйшую гай за ягадамі. Па вечарах мы заўсёды гуляем і гуляем каля нашага дома. У вёсцы, няма месца нудзе.
Бабуля кожны дзень радуе мяне сваімі фірменнымі пірагамі. У яе такая добрая фантазія, кожны дзень робіць розныя начыння для сваіх выпечек. Напэўна, будзь на тое мая воля, я б цалкам пераехала жыць у вёску. Вядома, тут даводзіцца шмат працаваць, але калі ўсё гэта рабіць у кампаніі з кім-то, праца пачынае прыносіць задавальненне.
Мае бацькі, у перыяд свайго адпачынку, таксама прыязджаюць у вёску. З сенокосом без іх бабуля не справілася б.
У бабулі ў вёсцы вельмі добра, як бы хацелася, каб летнія вакацыі працягваліся як мага даўжэй. У канцы жніўня, я з цяжкім сэрцам еду дадому. Мне шкада пакідаць бабулю адну дома.
