Я ўжо дастаткова дарослы і разумею, што жыву ў дастаткова складаны час. Куды ні паглядзіш, навокал беспрацоўе. Грамадства паступова дэградуе, становяцца ганебнымі маральныя каштоўнасці. І на гэтым фоне яскравымі праменьчыкамі вылучаюцца тыя, каго можна назваць чалавекам з вялікай літары. Іх каханне, самаадданасць і жаданне тварыць дабро вселят надзею на тое, што не ўсё страчана.
Гэтых людзей называюць валанцёрамі. Менавіта пра іх я і хачу расказаць. У нашым горадзе таксама ёсць такія добраахвотнікі, якія бескарысліва дапамагаюць як людзям, так і жывёлам. Адна група патрануе адзінокіх пажылых людзей, іх часта можна бачыць у дзіцячых дамах, дамах інтэрнатах для састарэлых і інвалідаў.
Усе іх справаздачы аб чарговым мерапрыемстве знаходзяцца ў адкрытым доступе. Гэтыя фатаграфіі, відэа справаздачы і апавяданні аб падрыхтоўцы дабрачыннай акцыі і перажытых эмоцыях ўсіх удзельнікаў гэтага дзейства нікога не могуць пакінуць абыякавым. Асабіста мяне яны кранаюць да глыбіні душы.
Хіба можа быць што-то кранальныя ўсмешкі дзіцяці, якому падарылі мяккага плюшавага зайца, або слёзы радасці пажылога мужчыны, які атрымаў увагу і клопат, або гонар у вачах падлетка-інваліда, нарисовавшего нагой карціну... Такая падтрымка дапамагае абдзеленым людзям адчуць клопат і паверыць у сябе.
Другая група – зоаабаронцы. Яны дапамагаюць братам нашым меншым, якія трапілі ў бяду. Яны забіраюць іх з вуліцы, з закінутых дамоў, вызволяют з каналізацыйных калодзежаў. Ні адно балючае, схуднелы і покалеченное жывёла застаецца адзін на адзін са сваёй бядой. Усіх знойдзеных жывёл валанцёры лечаць, і шукаюць новых добрасумленных гаспадароў. Але і пасля гэтага за жыццём выратаваных звяроў працягваюць назіраць, каб усё не паўтарылася наноў.
Людзі, якія займаюцца такім неверагодна каштоўным цяжкасцю, сапраўдны прыклад для ўсіх.
