Я вучуся ў старэйшых класах, і ў гэтым навучальным годзе нам прызначылі новага класнага кіраўніка ў сувязі з тым, што папярэдні выйшаў на пенсію і больш не працуе ў школе. На пасаду класнага кіраўніка прыйшла маладая жанчына дваццаці васьмі гадоў. Мы вельмі хваляваліся, таму што не ведалі як яна да нас ставіцца. Але, да нашага шчасця, Ірына Іванаўна была вельмі чулай і да таго ж вясёлай жанчынай. Мы з ёй вельмі хутка пасябравалі.Яна стала нам як старэйшая сястра і нават тыя вучні, з якімі настаўнікі ніколі не маглі справіцца, прыслухоўваліся да яе і дысцыпліна ў нашым класе стала прыкладам для ўсёй школы.
Напярэдадні Дня настаўніка бацькоўскі камітэт правёў сход, на якім прымалася рашэнне, як лепш павіншаваць нашага класнага кіраўніка. Было шмат варыянтаў, але аднагалосна пагадзіліся на адным з іх.
Ірына Іванаўна захаплялася веласпортам і марыла трапіць на велапрабег, які штогод праходзіў у нашым горадзе. Але загваздка была ў тым, што на гэта мерапрыемства неабходная рэкамендацыя да ўдзелу з далейшым запрашэннем. Паколькі часу заставалася мала, бацькі звярнуліся за дапамогай да дырэктара школы. Ён з задавальненнем пагадзіўся дапамагчы, напісаў рэкамендацыю, звязаўся з арганізатарамі спаборніцтваў па велапрабегу і атрымаў запрашэнне для прыняцця ўдзелу на імя нашага класнага кіраўніка.
У Дзень настаўніка наш клас разам з бацькамі прыйшлі ў школу за гадзіну да пачатку заняткаў. Мы з аднакласнікамі ўпрыгожылі клас гірляндамі і плакатамі, а бацькі ссунулі парты і накрылі салодкі стол. У цэнтры гэтага стала паставілі велізарны трох'ярусны торт, які спякла мама аднаго вучня. Торт быў упрыгожаны крэмавымі ружамі розных колераў з надпісам: "Лепшага класнага кіраўніка ў Дзень настаўніка".
Пры ўваходзе ў кабінет Ірыну Іванаўну сустракаў дырэктар школы, а калі яны ўвайшлі, усе дружна павіншавалі класнага кіраўніка, хлопцы па чарзе ўручылі настаўніку па вялікай белай ружы, і ў выніку ў яе руках атрымаўся букет з семнаццаці руж.
Ірына Іванаўна была ў захапленні ад торта, які для яе падрыхтавалі бацькі, але перш, чым мы прыступілі да святкавання, дырэктар уручыў настаўніцы запрашэнне на велапрабег. Яе радасці не было мяжы, яна нас усіх шчыра дзякавала, а на вачах бліснула слязінка.
Праз некалькі дзён Ірына Іванаўна прыняла ўдзел у велапрабегу і заняла другое месца. Цяпер ёй ганарыцца не толькі наша школа, але і ўвесь горад.
