Яшчэ зусім нядаўна мы чакалі чарговага мароза і снежнай буры, але зіма пачала здаваць свае пазіцыі і надвор'е ўсё часцей радуе цяплом. А ўсё дзякуючы надыходзячай, немінучай вясны.
Ўжо пачынаюць раставаць вялізныя гурбы, ператвараючыся ў віхляюць ручаі, яны насмешліва журчат над апошнімі спробамі сцюжы ўзяць верх. Тонкі лядок пакідае палянкі і з'яўляюцца звыклыя праталіны. Вада свабодна пранікае ў глебу і сілкуе карэньчыкі, згаладнелыя за доўгія, кароткія дні. Царства раслін пачынае адыходзіць ад сну, звыклага ў траскучыя маразы. Першыя іскрынкі жыцця прабіваюць дарогу да неба, спадзеючыся злавіць першыя праменьчыкі жыватворнага сонейка. У вышыні пераклікаюцца вечныя жыхары лагера - шпакі і гракі.Ім надакучылі заморскія краіны і яны рады вяртанню ў родны дом для вываду свайго нашчадкаў. Вельмі хутка будуць адрамантаваны старыя гнёзды для мура яек і пабудаваныя новыя.
Векавыя хвоі і кедры, берегшие свае шышкі ўсю злую зіму, цяпер раскрылі іх і адорваюць зямлю благодатными арэшкамі. Пройдзе шмат гадоў і з іх прарастуць маленькія дрэўцы, падобныя на сваіх мам. Астатнія дрэвы ўжо стрэслі рэшткі снегу і дрымоты, выцягнулі рукі-галінкі ўвысь і, умытые водамі першых дажджоў, падрыхтаваліся надзець зялёныя надзеі. Для пачатку многія принарядились ў пухнатыя завушніцы і чакаюць сігналу да канчатковай побудке. Бярозкі адорваюць тых, хто пакутуе саладосцю і водарам сваіх сокаў, у багацці бягучых па белай кары. Іх празрыстыя слёзкі капают з кожнай атрыманай зімой ранкі.
Палянкі блішчаць яшчэ сцюдзёны лужынамі і асколкамі ільдзінак, а першыя пралескі ўжо горда паднялі свае колышущиеся на ветры галоўкі. Жыццё абуджаецца і зліваецца ў галасы жыццярадаснага шуму, мала чутнага, але ўжо прорывающегося з новымі сіламі. Незразумелы трэск, шум ветру і кропель змешваюцца з галасамі птушак насельнікаў лесу. Вясна прымушае звяр'ё мітусіцца і працаваць. Норкі прыводзяцца ў парадак, ды і выкупацца самы тэрмін. Жабы выходзяць з здранцвення і гучна квакаюць, заклікаючы суседак падзяліцца вясновымі ўражаннямі.
Бурна, радасная і душиста вясна ў нарождающемся лесе. Пах смол з нырак бударажыць нюх, прыўносіць у душу новыя надзеі і спадзяванні. Усё змянілася літаральна за некалькі дзён і цяпер незвычайная краса акружае чалавека з усіх бакоў. Пара і нам ачысціцца душой, дараваць усе крыўды, забыцца нягоды і наладзіцца на новы лад.
