Сачыненне на тэму «Вожык у лесе», 7-ы клас
Кожны з нас ведае, што ў канцы мая выдатная надвор'е. Сапраўды, мне здаецца, што часам травень можна назваць сапраўдным летам.
Аднойчы на травеньскія святы, мы з бацькамі і малодшым братам, адправіліся ў лес, у паход. Увесь гэты цудоўны дзень мы правялі на прыродзе, загаралі і купаліся ў рэчцы. Збіралі ягады. Тата вечарам вядзьмарыў над шашлыкамі, а мама рэзала закуску. Было вельмі добра, пасля смачнага вячэры мы ўладкаваліся спаць, у загадзя сабраную палатку.
Дзіўна, але на наступную раніцу я прачнулася раней за бацькоў і браткі. Спаць зусім не хацелася. Тым больш мы ж сюды прыехалі не спаць, а атрымліваць асалоду ад прыгажосцямі прыроды. Пасля абуджэння, я адразу ж выйшла з палаткі, мне вельмі хацелася падыхаць чыстым лясным паветрам.
Раніцай было трохі халаднавата, і зусім ціха. Хоць далёка было чуваць спеў і шчабятанне птушак. Але раптам я пачула нейкі шоргат, я вельмі спалохалася. Але павярнуўшыся я ўбачыла, маленькага вожыка. Ён быў такім міленькім, а яго вочкі былі вельмі сумна. Магчыма, пазней я падумаў. Ён страціў сваю матулю ежиху. Мне ў той гадзіну ж стала яго шкада.
Тут у галаву прыйшла думка, напэўна, звярок галодны і ў пошуках ежы прыйшоў на нашу палянку. Я ведала, што гэтыя звяркі ядуць вараныя яйкі. У нас як раз такое і было. Хуценька, пачысціўшы яйка ад шкарлупіны, я маленькімі кавалачкамі стала кідаць вожыку ежу.
Мабыць звярок спалохаўся таго, што я што-то кідаю яго ў бок, ён хуценька скруціўся ў клубок. Я вельмі знервавалася, што ён уцячэ.
Але звярок апынуўся адважным, крыху пазней ён высунуў мыску, і принюхался да сняданку, які я яму «падала». Мабыць, яму спадабаўся пах яек, ён пачаў есці ежу, якую я яму дала. Пры гэтым вельмі цікава зіхацелі яго маленькія беленькія зубкі. Я сфатаграфавала на тэлефон, як малы еў яйкі, пазней пакажу сваёй сям'і.
За кароткі прамежак часу вожык з'еў увесь сняданак. Потым ён стаў таптацца на месцы, тыцкаў мыску ў розныя бакі. Мабыць хацеў яшчэ паесці.
Неўзабаве выйшла мая мама, я адразу ж рукой паказала ёй на вожыка. Мама на хвіліну знікла ў намёце і выйшла адтуль з велізарным апетытным яблычкам. Мы сталі рэзаць яблык на кавалкі і кідаць звярку. Мабыць, нарэшце, вожык наеўся, і, фыркнув, знік у кустах.
Пазней, ужо за нашым сняданкам, мама з татам расказалі нам, што тут часта адпачываюць людзі, і яны таксама кормяць маленькіх звяроў.
Мне вельмі спадабалася гэтая гісторыя з вожыкам.
|
