Ранняй раніцай люблю пацікавіцца, што робіцца на вуліцы. Для гэтага падбягаю да акенца і гляджу вонкі. Бачная асветленая адзінокім ліхтаром пустая дарожка, припорошенная начным снегам. Ён ляжыць на паверхні тратуара і на галінах дрэў і нібы вата ахутвае іх. Насупраць стаяць сонныя дома. У іх таксама пачынаюць прачынацца людзі і святло загараецца раскіданымі квадрацікамі. Паступова з'яўляюцца жыхары і прагульваюць сваіх сабак. Хоць і холадна, але яны блукаюць па двары са сваімі гадаванцамі.
Надыходзіць дзень і цяпер выразна праступаюць ўзорыстыя сняжынкі, ляніва што падалі на зямлю. Крыху воддаль вымалёўваецца наша ледзяная горка. Калі маразы адпускаюць я з сябрамі люблю з яе спускацца на санках і лыжах. А яшчэ мы тут забаўляемся запускам хлапушак і гуляем у снежкі. Бачны з акна цэлы свет і цішыню прарываюць кірунак рэдкія буркатання якія праязджаюць машын. Рэдкія мінакі спяшаюцца на працу і па сваіх справах, пакідаючы сляды на покрыве з снегу. Парыў ветру змятае адбіткі дзейнасці чалавека і становіцца сумна ад адзіноты.
У мяне моцна баліць горла і лекар вызваліў ад заняткаў у школе. Даводзіцца цэлымі днямі праводзіць час у пустым пакоі. Хлопцы зараз вучацца і бегаюць па калідорах школы, а я мушу гібець тут зусім адзін. Бацькі даўно сышлі і толькі да абеду прыходзіць мама, каб накарміць мяне і даць чарговую дозу мікстуры. Пасля яе сыходу зноў надыходзіць глухая ціша і час павольна адпускае чарговыя хвіліны. Пачынаю чытаць, але акно зноў вабіць сваімі таямніцамі. Прыехала машына з таварам для крамачкі і грузчыкі доўга важдаюцца з скрынкамі.Дворнік чысціць снежныя завалы і мне становіцца шкада парушанай ім зімовай прыгажосці.
Сонца пачынае садзіцца і яго край хаваецца за горадам. Бацькі прыходзяць дадому і імкнуцца не шумець. Вячэраем і глядзім тэлевізар. За акном цёмна і толькі зорачкі, як маленькія ліхтарыкі, скачуць на небе. Усе хаваюцца ад холаду па сваіх кватэрах. Надыходзіць ўсеагульная цішыня і цьмянеюць суседнія вокны. Люд стаміўся і патрабуецца адпачынак. Зноў запальваецца ліхтар, выхопліваючы з цемры невядомыя людскія постаці, што таропка спяшаюцца ў свае кватэры. Больш не раздаецца ніводнага шоргату. З-за хмары з'яўляецца месяц і прывідным святлом залівае ўсё вакол. Пара спаць.Вочы зліпаюцца і павекі цяжка зачыняюцца. Заўтра новы дзень, поўны новых падзей і прыгод. Правальваюся ў бездань з надзеяй на заўтрашняе выздараўленне.
