Я вельмі люблю зімовымі вечарамі ўтульна ўладкавацца ў вокны і любавацца звеставанне за акном завеяй. Разбіваюцца аб шыбы прыгаршчы снегу, якія шпурляе бушуе вецер. Ад чаго тыя пачынаюць жаласна звінець. Стыхія заводзіць сваю жаласную, тужлівую песню. Вакол дзеецца сапраўдны хаос, скрозь снежную заслону немагчыма нічога разгледзець. Нават адна думка, пра тое, каб пакінуць цёплы дом, халадком прабягае па спіне. Цяжка ўявіць, што хто-то можа блукаць у такую непагадзь па вуліцы, але ля акна прамільгнула нечая фігура. Я здзівілася, хіба можна?
І тут жа мяне адольвае вар'яцкае жаданне хутчэй апрануцца і акунуцца ў стыхію. Я ўжо амаль адчуваю на твары паколванне снегу, а кружаць вакол віхуры ветру, які выдраў на свабоду. Я вельмі ціха апранаюся, амаль бязгучна адчыняю дзверы. Мінуўшы некалькі лесвічных пралётаў, штурхаю цяжкую ўваходныя дзверы. Марозны паветра амаль збівае мяне з ног.
Я павольна пачынаю прасоўвацца ў глыб двара. Непагадзь то і справа спрабуе адарваць мяне ад зямлі і шпурнуць куды-небудзь. Снег заляпіў мне вочы, і я страціла арыенціры. Але мне зусім не страшна, усё асцярогі сышлі. Змагаючыся з забиякой ветрам, я не без працы дабралася да нашай альтанкі. Тут мне прыгадалася вядомая фраза: «Дарогу здужае ідучы». Ад гэтага я адчула сапраўдны прыліў сіл, бо мне яшчэ трэба было ісці назад.
Абапёршыся на ейны шчуплы сцяну, я пераводзіла дыханне. Раптам з боку пад'езда пачуўся ўстрывожаны голас маёй мамы. Яна ўбачыла, што дачкі няма і выйшла шукаць. Я неахвотна пайшла назад і адразу трапіла ў тыя, хто любіць мамчыны абдымкі.
