Я стаю ў прасторнага вокны і любуюся звеставанне завеяй. Злы ветрище прыгаршчамі кідае снег у шкла, ад чаго яны жаласна звіняць. Да слыху даносяцца жаласныя скуголенні стыхіі, не здольнай ўварвацца пад наш дах. Усё змяшалася вакол у агульным хаосе, не відаць ні зямлі, ні неба. На вуліцу зусім не хочацца, плечы зябка паторгваюцца ад аднаго толькі ўяўлення аб магчымасці пакінуць цёплую пакой і ўтульнае жыллё. Думка аб тым, што хто-то яшчэ можа блукаць у пік такой непагадзі зусім выводзіць мяне з раўнавагі - насупраць прамільгнула постаць незнаёмца. Значыць, і мне можна?
«Бура імглою неба крые...» - успомніліся словы Пушкіна. Прадставіў і сябе ў барацьбе са стыхіяй, як таго мінака. Далей больш - вар'яцкае жаданне адольвае мяне зусім і штурхае хуценька апрануцца. Раптам так захацелася сустрэць ўсім целам парывы зіхатлівых віхур вырваўся на волю ветру, адчуць з'едлівы снег на твары. На дыбачках крадусь ў пярэдні пакой, шукаю самую цёплую куртку, апранаю валёнкі і паволі отворяю дзверы. Некалькі лесвічных праходам аддзяляюць мяне ад гэтага, не штучнага свету. Штурхаю перашкоду і задыхаюся ад марознага ўдару.Не звяртаю ўвагу на ўсеагульны пагодны перапалох і устремляюсь ў глыбіню двара, чернеющей прывабнай небяспекай.
Маё слабое цела непагадзь спрабуе адарваць ад гурбы і шпурнуць у бок. Шматкі снегу зусім заляпілі вочы і пазбавілі арыентоўкі. Які ўзнік у пачатку страх раптам знікае, і я з радасцю ўсьведамляю, што перамог свае асцярогі. Вецер-забіяка апынуўся не такім ужо і страшным, проста ён раззлаваўся на каго-то, а цяпер адступіў перада мной. Старанні пераадолець пакінуты шлях апраўдаліся, т. к. ясна вымалявалася самотная альтанка. Яна зусім расхлябанная, таму парыпвала ад моцнага напору непагадзі. Яшчэ некалькі крокаў і хлипкое сховішча прыкрыла мяне.«Дарогу здужае той, хто ідзе» - гэта выраз надало мне ўпэўненасці на будучыню, бо трэба было прарабіць зваротны шлях.
Перавёўшы дыханне, я приткнулся ў куток драўлянай сценкі. Раптам пачуўся ўстрывожаны, знаёмы голас. Гэта пільная мама заўважыла знікненне сына і выскачыла вонкі. Давялося вяртацца дадому ў абдымках любімых і садзіцца за ўрокі, каб «супрацьстаяць іншай стыхіі». Апускаецца глыбокая ноч і я засынаю пад мерную песню ўжо успокаивающейся завірухі. Мне снілася спякотнае лета з вясёлымі гульнямі і купаннем у рэчцы.
