Я так люблю ездзіць у вёску да бабулі! Асабліва мне падабаецца там праводзіць зімовыя вакацыі. Недалёка ад бабулінага дома знаходзіцца лес і рака. Зімовы паветра ў вёсцы такі чысты і свежы. Тут нішто не нагадвае аб гарадскім шуме і мітусні.
Звычайна я прыязджаю да бабулі ўвечары. Яна корміць мяне вячэрай і распытвае пра маіх поспехах у школе. Рана раніцай я сыходжу ў лес на шпацыр. У мяне з сабой тэрмас і піражкі. Я таксама бяру пакецік з семкамі і арэшкамі для лясных насельнікаў. Птушкам і вавёрак зімой даводзіцца цяжка. Мне вельмі хочацца іх пакарміць. Бабуля застаецца дома, каб прыгатаваць што-небудзь смачненькае.
Зімовая раніца - гэта зачаравальнае відовішча. Усё вакол нібы пакрыта снежным дываном. Дрэвы і кусты надзелі беласнежныя шапкі. У паветры танчаць тысячы сняжынак. Здаецца, што ты трапіў у госці да Снежнай каралеве.
Прыйшоўшы ў лес, акунаешся ў казачную атмасферу. Магутныя дубы і хвоі каштуюць, нібы волаты. Чуваць, як недзе непадалёку пішчыць сінічка. Рудая бялку скача з галінкі на галінку. Напэўна, яе дома чакаюць маленькія ваверчаняты. Падобна на тое, мне пара было даставаць свае гасцінцы. Я рассыпаю на снезе арэшкі і семечкі. Цяпер птушкам і зьвярам будзе, чым паласавацца.
Зімовы дзень вельмі кароткі. Сонца так і спяшаецца зноў схавацца за гарызонтам. Змярканне пачынаюць згушчацца. Гэта значыць, што настаў час вяртацца дадому. Бо мая бабуля хвалюецца. Яна ўжо напекла пірагоў і чакае, калі ж я вярнуся. Мне ёсць, што ёй расказаць. Прызнаюся, шпацыр па зімовым лесе зрабіла на мяне глыбокае ўражанне.
| 
