Апісанне карціны Іллі Рэпіна «Хрэсны ход у Курскай губерні»
Калі праглядзець гэтую карціну «беглым позіркам», то нічога, акрамя вялікага скаплення людзей і вялікага свята, у яе не заўважыш. Але, калі прыгледзецца больш уважліва і пільней, то можна назіраць велізарную натоўп людзей, якая выліваецца ў святочную працэсію і суправаджэнне цудатворнага абраза, якую нясуць да святога месца. Менавіта, да таго, дзе яна з'явілася людзям ўпершыню. Такую працэсію, здаўна, называлі хросным ходам.
Што ж такога дзіўнага і цікавага ў гэтай карціне? Няўжо, аўтар проста спрабаваў адлюстраваць хросны ход? Няма, вядома. Акрамя самой працэсіі крыжовага ходу, жывапісец спрабаваў адлюстраваць вясковую жыццё таго часу, яе цяжар і няроўнасць.
Калі ўважліва ўгледзецца ў палатно, то ўсё гэта, велізарная колькасць людзей, вымалёўваецца ў вялікая колькасць вобразаў, якое і спрабаваў выказаць мастак, падкрэсліваючы і высветливая жыццё ў гэтай, асобна ўзятай, правінцыі.
Разглядзеўшы карціну больш уважліва, можна разгледзець, што людзі, якія намаляваныя там, ставяцца да розных саслоўям. Можна без працы здагадацца, што там пануе абуральнае бяспраўе і няроўнасць.
У цэнтры карціны і натоўпу, намаляваныя больш багатыя, а тыя, хто не можа пахваліцца высокімі дастаўкамі, намаляваныя па краях карціны.
Адразу ў вочы кідаецца тое не справядлівае няроўнасць, што бедных сялян жорстка адціскаюць ад цэнтра, паліцэйскія. Яны нават не лічаць іх за паўнавартасных людзей. Выразна відаць, што яны гарлапаняць, адганяючы іх ад цэнтра, а адзін, нават, жорстка замахваецца бізуном. Тое, што жандары на конях, яшчэ больш падкрэслівае адчуванне няроўнасці і ўшчамлення інтарэсаў.
У пачатку самой працэсіі, ідуць пявучыя. Гэта – абавязковая ўмова любога хроснага ходу. Яны нясуць спецыяльную сень, з бліскучым пазалочаным купалам, у якім гараць свечкі. Адразу за імі, ідзе група святароў і багатых мяшчан. Ўзначальваюць гэтую групу, дзве пакорлівыя прыхаджанкі, якія схілілі галаву над пустым киотом ад іконы.
Далей, можна ўбачыць рудага святара, які і кіруе службу і хрэсны ход. Правай рукой, ён размахвае кадзілам, а левай – выцірае мокры лоб. З гэтага можна зразумець, што дзень выдаўся гарачым.
За ім, можна назіраць, даволі надменную, пагардлівай і, нават, некалькі адыёзную багатую памешчыцу, якая нясе ў руках, цудатворны абраз. Яна, з вялікім трапятаннем, пакорай і велізарнай адказнасцю, ставіцца да місіі, якая была на яе ўскладзена святаром. Можна, нават, выказаць здагадку, што рыжы святар, з'яўляецца яе духоўным бацькам.
Побач з помещицей знаходзіцца купец, з відавочна пашкоджанымі і крывымі нагамі. Ён спрабуе адцясніць ад апорнай абраз, усіх тых, хто празмерна цікаўны.
Нельга не заўважыць маладога калеку-гарбуна. Ён, няшчасны, на костыле, спрабуе прарвацца наперад, не заўважаючы вясковага старасту, які, у сваю чаргу, хоча адціснуць яго палкай.
Карціна напісана настолькі натуральна і праўдападобна, што, міжволі, углядаючыся ў яе, можна палічыць і сябе, яе удзельнікам.
У карціне ўсё праўдападобна: неба, зрэзаныя пянькі ад дрэў, падраныя лахманы і шыкоўныя адзення. А галоўнае, выразна адлюстравана тое не справядлівае няроўнасць, якое панавала на Русі, у той, не вельмі лёгкае і супярэчлівае час.
|
| Категорія: 8-ы клас | Додано: 22.10.2017
|
| Переглядів: 832
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
