Пачуццё такту — адно з галоўных якасцяў, якім павінен валодаць кожны чалавек. Пачуццё дапаможа заваяваць давер і предрасположить чалавека. Аднак у наш час, мала хто валодае такой здольнасцю, таму мы часта сутыкаемся з людзьмі, якія паводзяць сябе бестактоўна, а часам вельмі груба.
На жаль, з-за недахопу часу бацькі часта выпускаюць выхаванне дзяцей. Таму ў наш час аб гэтым досьведзе ведаюць не многія. Вінаваціць іх нельга, бо пачуццё такту прышчапляецца з дзяцінства. У дарослым узросце вельмі складана зразумець матыў такой здольнасці.
Многія, па абавязку службы, бываюць бестактными. Напрыклад, журналісты і спецыялісты СМІ. Раскрыўшы таямніцу чужой жыцця або хваробы, яны зарабляюць мільёны і становяцца лепшымі. Аднак ці можна ганарыцца тым, што ты «капацца» ў чужой жыцця, раскрываючы самае патаемнае.
Можна прывесці і іншы наглядны прыклад. Сёння падлеткі здзейснена не разумеюць, навошта наогул неабходна пачуццё такту. Прычына ўсё ў тым жа – бацькі ўпусцілі выхаванне. Таму сярод нас, падлеткаў, часта сустракаюцца вельмі нявыхаваныя асобы.
Я не магу назваць сябе ідэальным чалавекам, які валодае гэтым пачуццём на ўсе сто адсоткаў. Аднак я разумею простую ісціну, якую мне прышчапілі мае бацькі – лезці ў чужое жыццё, раскрываць сакрэты, задаваць недарэчныя пытанні – нельга. Я паважаю, асабістае прастору ўсіх людзей, і ніколі, ні пры якіх абставінах, я не дазволю сабе нанесці шкоду іншаму чалавеку. Я карыстаюся простым прыёмам – маўчанне. Часам, яно можа згуляць на руку, бо нездарма маўчанне-золата.
Я заклікаю ўсіх аднагодкаў пазбаўляцца ад бестактности. Не задаючы недарэчных і асабістых пытанняў – горш не будзе. Бо часам лепш прамаўчаць, і паважаць асабістую прастору чалавека, які табе адкрыўся.
Мой бацька, сказаў мне вельмі важную ісціну – «сачыць трэба ў першую чаргу за ўласнай жыццём і ніколі нікога не асуджаць». Гэты прыём дапамагае мне падтрымліваць добрыя адносіны з навакольнымі. Пачуццё такту – гэта неад'емная частка ў выхаванні дзяцей, якую ні ў якім разе нельга выпускаць.
