Як выдатна адпачываць летам на ўлонні прыроды, атрымліваць асалоду ад свежым паветрам і любавацца прыгажосцямі дзікага, некранутага навакольнага свету. Таму мы часта з бацькамі адпраўляемся ў розныя падарожжа па любімых мясцінах сваёй малой радзімы. Вось і на гэты раз тата, мама і ваш пакорны слуга адправіліся на турбазу ў самай гушчы мясцовага лесу, які разросся ля самай ракі.
Домікі для адпачывальнікаў былі ўладкованыя паміж дрэў, сярод якіх панавалі хвоі. Іх пухнатыя лапы звісалі вельмі нізка і часцяком зазіралі ў акенцы да людзей. Было весела і прыемна любавацца імі не выходзячы з памяшкання. Асабліва мне падабалася назіраць за насельнікамі тутэйшай фауны і без рудых, шустрых і цікаўных бялок не абыходзілася ні адна сустрэча. Калі побач адсутнічаў народ, яны смела скакалі з галінкі на галінку, смешна мылі мыскі і з спалохам выглядалі з зацішных мястэчак. Жыхары турбазы пастаянна спрабавалі падкормліваць іх і клалі ўсякія смачнасці ў спецыяльныя кармушкі.Таму хитрюги пераканаўшыся, што небяспекі няма, хуценька саскоквалі да яствам і атрымлівалі асалоду ад падоранай ежай.
Доўга сядзець на пляцоўцы зоны адпачынку мне з бацькамі не даводзілася. Разнастаіць баўленне часу дазвалялі паходы па прыродных славутасцях, збор багата якія растуць тут дзікіх ягад і прыгажуноў грыбоў. Калі мы па пракладзеным іншымі адпачывальнікамі сцяжынках паглыбляліся ў зараснікі хмызнякоў і лесу, то ў багацці якія жывуць тут птушкі пачыналі трывожна ўскрыкваць вакол. Яны хаваліся на самых верхніх паверхах алей і падавалі папераджальны сігнал як бы па ланцужку нашага руху.Я заўважыў такое іх паводзіны даўно і на гэты раз вырашыў падзяліцца сваімі здагадкамі з бацькам: "Напэўна птушачкі, размешчаныя побач з намі, падымаюць крык з мэтай папярэджання ўсіх насельнікаў лесу пра ступае небяспекі. Тым самым усе жывёлы даведаюцца напрамак, адкуль мы рухаемся і ў які бок". Бацькі пагадзіліся з гэтым, ды яшчэ і паведамілі тое, што злыя людзі па халатнасці учиняют пажары і руйнуюць птушыныя гнёзды. Ад гэтага ўсе жывёлы і птушкі у тым ліку вельмі баяцца людзей і сігналяць аб іх прысутнасці.
Цяпер мне стала зразумелая палахлівасць бялок. Варта было якой-небудзь птушачцы трывожна чирикнуть, як яны тут жа стараліся схавацца ў цені. Стала крыўдна за дрэнную частка чалавецтва, разбуральнае паразуменне паміж дзікім светам і намі. Цяпер я стараюся не трывожыць жывёл.
