Чаму мне так падабаецца чытаць кнігі?!
Маё першае знаёмства з кнігай пачалося з самага ранняга дзяцінства, задоўга да таго, як я навучылася самастойна іх чытаць. Кожны вечар, засынаючы, я з задавальненнем слухала, як мама, тата ці бабуля чыталі казкі пра лисичке-сястрыцы і шэрага ваўка, выдатных прынцэс і адважных рыцараў, пра дабро і зло.
Нягледзячы на тое, што навучанне чытанню мне не давалася лёгка, я вельмі старалася, бо так хочацца хутчэй даведацца, што ж там будзе далей, на наступнай старонцы. Паступова ўяўленне навучылася маляваць у галаве такія яркія карцінкі, што ілюстрацыі станавіліся ўжо не патрэбныя. Мне падабалася ўяўляць сваіх герояў, хоць яны часам моцна адрозніваліся ад намаляваных мастакамі.
Спачатку я чытала невялікія казачныя гісторыі пра звяроў, чараўніцтва або прыдуманыя рускім народам. Яны навучылі мяне верыць у тое, што дабро заўсёды перамагае, за працу бывае ўзнагарода, важныя не багацця, а розум і кемлівасць, і сіла заўсёды ў праўдзе. Больш за ўсё мне падабаліся «Каша з сякеры», «Сінічкін каляндар» Віталя Біянкі і, вядома ж, «Папялушка» Шарля Перо.
Дзень ото дня гэта занятак захапляла мяне ўсё мацней, бо з кожнай радком я даведвалася ўсё больш новага. Як цікава і весела было назіраць за гісторыямі, якія адбываюцца з Дениской Кораблевым ў апавяданнях Віктара Драгунскага. Або, не адрываючыся, сачыць за прыгодамі Сярожы Сыраежкіна і Электроніка ў аповесцях Яўгена Велтистова. У нейкі момант са здзіўленнем выявілася, што некаторыя гісторыі і выпадкі, апісаныя ў кнігах, адбываюцца ў рэальным жыцці. Тады мне стала зразумела, што кнігі могуць дапамагчы разабрацца ў тым, што адбываецца і знайсці правільнае рашэнне ў самых складаных сітуацыях.
Цяпер я з задавальненнем чытаю і перачытваю гістарычныя прыгоды, фантастыку і дэтэктывы. Шэрлак Холмс даўно стаў адным з самых любімых літаратурных персанажаў. На днях яго вопыт нават спатрэбіўся. Трэба было гуляць з сабакам, але я ніяк не магла знайсці ланцужок. Шляхам апытання хатніх і лагічных разваг высветлілася, што яго выпадкова паклала ў сваю сумку бабуля. Добра, што яна да гэтага часу вярнулася дадому, інакш нашаму сабаку Цішку прыйшлося б «не салодка».
Нягледзячы на вялікую колькасць хатніх заданняў, я стараюся чытаць кожную вольную хвіліну. Бо кнігі не проста даюць веды, але і дазваляюць вучыцца ставіць перад сабой задачы і знаходзіць шляхі іх вырашэння, вучаць зносін і ўзаемаразумення, так як паказваюць свет шматгранным. Мне не бывае сумна, таму што, узяўшы ў рукі чарговы тым я падарожнічаю не толькі па зямным шары, але і магу апынуцца ў далёкім космасе або здзейсніць часовай скачок у мінулае або меркаванае будучыню.
Сёння многія з маіх аднагодкаў амаль не бяруць кнігу ў рукі, тлумачачы гэта тым, што ўсё, што трэба можна лёгка знайсці ў інтэрнэце. Але, аднойчы, мама працытавала мне Фёдара Міхайлавіча Дастаеўскага: «Перастаць чытаць кнігі – значыць перастаць думаць». Як жа гэта дакладна, бо атрымліваючы гатовую інфармацыю мозг забывае, што значыць працаваць, а ў выніку – уласна быць разумным чалавекам. Вось таму я глыбока перакананая, што чытаць кнігі неабходна. Яны не толькі пашыраюць кругагляд, але і робяць нас мудрэй, разумней і больш чалавечнымі.
|
| Категорія: 8-ы клас | Додано: 13.09.2019
|
| Переглядів: 555
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
