Зусім знік з-пад увагі Алёша Паповіч і засумаваў без аднаго Дабрыня Нікіціч. Цэлых два дня і дзве ночы ўжо адсутнічаў таварыш волата. Не з'яўляўся ён ні ў хаце свайго таварыша, ні ў доме ў матухны, ні на царскай службе. Як у ваду кануў. Усякія думкі і перажыванні наведвалі Добрынюшку: можа змей агністы яго испепелил, так ён ужо даўно ў землице сырой ляжыць, а можа блукае па невядомых дарожках у часцей густы, ды няма тут такой побач. А можа ў бітве страшнай б'ецца адзінюткі? Так меч яго і кольчужка ў роднай хаце ляжыць, гаспадаром не запатрабаваная.Ды і не пайшоў бы Паповіч адзін без баявога паплечніка на справу страшнае, на справядлівую справу.
Доўга б Дабрыня Нікіціч думку думаў, ды шапнула яму старыца-чарніца на вушка, што знікае доўгі час Алёша Паповіч у камп'ютарным клубе. Ахапіў яго азарт і ён прайграе сваё силушку магутную кикиморам паганым. Азлобіўся Дабрыня лютаю злосцю, узяў булаву каваных і адправіўся ратаваць свайго сябра ад духаў окаянных. Выціснуў сваім магутным плячом дзверы дубовую ў прытоне кампутарным, грозным позіркам агледзеўся вакол і што ж бачыць: ніякіх монстраў няма, а сам Алёша здаўся ў палон машынам хітрым, добраахвотна прыняў вядзьмарства благое.
Зацямніла вочы Дабрыні злосць лютая, помрачила розум і адразу ён зразумеў, хто так моцна завалодаў думкамі таварыша яго. Зароў ён на ўвесь голас свой волатаўскі і замахнуўся булавой каваў так, што ўсе прысутныя ў гэтым месцы клятом з здзіўленнем і страхам воззрились на яго так і выбеглі хто куды. І крыкнуў ім у спіну малайчына доблесную, што нядобра люду рускай, народу праведнаму, слаўным малайчынам праседжваць без карысці для сваёй зямельку, без справы, суткі напралёт, ёсць і піць у кошт государевой казны. Што чакаюць іх дома панны чырвоныя, матухны з бацькамі сумныя і служба на карысць радзімы.Далей звярнуўся ён да Алешке Паповічу і пачаў гаварыць яму, што сіла яго вычарпаецца ў бескарыснай барацьбе з пачварамі віртуальнымі і не дастанецца яна для дзяржавы роднага.
Зразумеў Алёша Паповіч у якую бяду трапіў і абняў свайго вернага сябра і пакінуў месца непрыстойнае. З тых часоў іх сяброўства яшчэ мацней стала, а справы сталі рабіцца хутчэй. Зніклі неўзабаве тыя пакоі гнілатой пахнуць - нічога не атрымалася ў хітрых ворагаў, не змаглі яны на свой бок сяброў перавабіць і абаранялі яны ў добрым здароўі сторонушку родную яшчэ доўгі час. Больш Алёша Паповіч не паддаваўся рызыцы сквапных, а ўсёй душой турбаваўся аб добронравии сваіх родзічаў.
