Гумар – гэта неад'емная частка нашага жыцця. Без яго не толькі сумна было б жыць, але і пераадольваць перашкоды было б складаней. Наша жыццё набывае яркія фарбы, калі з намі здараюцца часам дзіўныя і вясёлыя сітуацыі. Я цаню людзей, у якіх ёсць добрае пачуццё гумару, так як сама не супраць лішні раз пасмяяцца.
Жыццё мільгае маляўнічымі апавяданнямі, часам яны выдуманыя спецыяльна – іх мы называем анекдотамі, а часцей дзіўныя гісторыі здараюцца з намі ў звычайным жыцці. Я б хацела падзяліцца смешны гісторыяй, якая са мной адбылася нядаўна.
Як звычайна, з раніцы мне не хапае часу, каб сабрацца, не схаваю я соня. У адно такое раніцу бацька прапанаваў мяне падвесці, да выхаду заставалася пятнаццаць хвілін, для дзяўчыны гэта вельмі мала, тым больш я была спрасонку. Я пагадзілася, так як гэта быў лішні нагода пагаварыць з татам аб жыцці. Я збіралася вельмі хутка, а тата ўвесь час мяне прыспешваў. У выніку я хутка надзела куртку і выскачыла на вуліцу, дзе ў машыне мяне чакаў злы бацька.
Ёсць такая прымаўка – «прыспешыш, людзям на смех», і гэта сапраўды здарылася. Я выйшла з машыны, і выявіла, што стаю ў мяккіх ружовых хатніх тапках. Сітуацыя даволі смешная, так як зваротнага шляху не было. Увесь дзень я сядзела ў класе і баялася выйсці з яго, так як дырэктара гэта б не вельмі апраўдвала. Прывезці нармальную абутак мама не змагла, так як у яе быў завал на працы.
Увечары тата абяцаў за мной заехаць, першае, што я ўбачыла гэта велізарную ўсмешку ў яго на твары. Аказваецца яшчэ раніцай ён заўважыў, што на мне тапкі, але не паведаміў мне. Для мяне гэтая гісторыя вялікі ўрок – цяпер я збіраюся заўсёды хутка і правяраю, ці ўсё на месцы.
На тату вядома зла не трымала, бо ён у мяне яшчэ той жартаўнік. А вось як я не трапілася на вочы школьнаму кіраўніцтву ў той дзень – загадка. Гісторыя хоць і смешная, але ў ёй ёсць ўрок – раніцай трэба ўставаць па будзільніку, каб спехам не забыцца самае галоўнае.
