На палічцы стаяць альбомы. Адны з іх трохі патрапаныя з пацёртымі карэньчыкамі, другія зусім новыя з рознакаляровымі вокладкамі. Але ва ўсіх іх пад гэтымі вокладкамі жывуць фатаздымкі, а на іх - людзі, месцы, падзеі - усё самае роднае і блізкае. У кожны з гэтых фатаздымкаў я старалася ўкласці часцінку душы, паказаць усё, што ўнутры і вакол мяне. Але што можа сумясціць усё, што мне дорага?
Акуратна дастаю фатакарткі з альбомаў і раскладваю на стале. Адказ прыходзіць сам собой... З фотаздымкаў, быццам з рознакаляровых фрагментаў аднаго вялікага і прыгожага пазла, збіраю партрэт маёй Радзімы - маёй Беларусі.
Вось на гэтых фотаздымках – частачка роднай прыроды. На іх прырода ў розныя поры года. Тут і дзіўная акварэльная прыгажосць летняга луга, абсыпанага палявымі кветкамі, пухнатыя аблокі незвычайнай формы, вытанчанасць маленькага матыля, які кружыцца над сінім-сінім, як гэтае неба, васільком, вытанчанасць першага вясновага лісточка, ўзмах крылаў бусла, велічная цяністасць хваёвага лесу, бляск каласоў пад прамянямі паўдзённага сонца, водбліск заходу ў воднай роўнядзі ракі.
А вось фотаздымкі, зробленыя падчас маёй паездкі ў Белавежскую пушчу. Сярод шматвекавых дрэваў-волатаў ходзіць велічны волат зубр. А вось прыгажун бусел узлятае ў нябесныя неабсяжныя высі.
Наступны фотаздымак мой любімы. На ім адлюстраваны просты вясковы домік з разнымі акенцамі. Ад кожнага бервяна, кожнай разной фігуркі на вокнах вее нейкай самабытнасцю. І здаецца, што пад нэтым дахам жывуць народныя песні, традыціі і паданні, самыя добрыя казкі і гісторыі, у якіх знайшла свае ўвасабленне багатая і шматвекавая гісторыя нашай беларускай зямлі.
На наступных здымках - мой родны і любімы горад Мінск. Такі розны і шматгранны. На адным са здымкаў «кніжны храм» - Нацыянальная бібліятэка Рэспублікі Беларусь. Яе па праву можна назваць жамчужынай не толькі горада Мінска, але і ўсёй нашай краіны, бо яна не менш цікавая, чым Біг Бэн у Лондане ці Эйфелева башня ў Парыжы.
А на другом фатаздымку замерлі агні вячэрняга горада. Ён быццам падміргвае водбліскамі ліхтароў на шэрым асфальце і агеньчыкамі шыльдаў на кафэ і крамах . А далей – адзін з маіх самых любімых фотаздымкаў. На першы погляд, ён здаецца самым звычайным: прыцемненыя абрысы шматпавярховых дамоў, якія цесна прыціснуліся адзін да аднаго, выразныя лініі ліхтароў, якія нібы рассякаюць паўзмрок. Амаль у кожным акенцы гарыць святло: дзесьці мяккае, дзесьці больш рэзкае, дзесьці не вельмі. Гэты дзіўны чароўны калейдаскоп лёсаў і гісторый зачароўвае і натхняе. Вячэрні горад дыхае жыццём і быццам ахутвае, сагравае сваёй утульнасцю і прыгажосцю.
На наступным фота яшчэ адна не менш значная для мяне часцінка маёй Радзімы – вуліца майго дзяцінства. На гэтым здымку восень. Старыя разгалістыя дрэвы губляюць залатое і барвовае лісце. Тыя замерлі ў сваім прыгожым танцы, быццам па ўзмаху чароўнай палачкі. А побач цягнецца чарада старых пяціпавярховікаў, якія абдымаюць цяплом і ўтульнасцю. Ля лаўкі сядзіць дваровы сабака Жук, чорны і ўскудлачаны, ён глядзіць засяроджана кудысьці ўверх на дрэва, быццам назірае за лістападам. Гляджу на гэты фотаздымак, і адразу так цёпла і ўтульна становіцца на душы.
Акуратна раскладваю гэтыя фрагменты-фатаздымкі на стале. І яны нібы аб’ядноўваюцца ў адну карціну – партрэт маёй Беларусі, маёй Радзімы. Прыгожы і шматгранны яе вобраз, такі жывы, родны, звыклы і вельмі дарагі майму сэрцу. Але на гэтым фатаздымкі не заканчваюцца. Бо колькі існуе яшчэ ў Беларусі цікавых і дзіўных месцаў, у якіх мне давядзецца яшчэ пабываць, колькі фотаздымкаў мне яшчэ падорыць мая Радзіма! І хочацца, каб мая Беларусь квітнела, прыгажэла яшчэ больш і больш. Каб наступныя пакаленні таксама маглі захапляцца яе натхняльнай прыгажосцю і з гонарам маглі казаць: «Гэта мая радзіма! Мая Беларусь!»
| 
