Як я навучыўся ездзіць на ровары
На нашай вуліцы ў многіх хлопчыкаў ёсць веласіпеды. І калі сказаць шчыра, я заўсёды ім зайздросціла. Хлопцы рассякалі па вуліцы на сваіх бліскучых роварах, нават ездзілі ў бок лес. А я за ўсім гэтым глядзела са боку.
Часта я далучалася да хлопцаў, калі яны мылі свой транспарт небудзь адпачывалі пасля язды. У іх былі свае размовы, у якія паглыбіцца мне было практычна немагчыма, бо яны часцей за ўсё казалі аб сваіх роварах, а ў мяне ж яго не было.
Але перад днём нараджэннем бацькі спыталі мяне, аб чым я мару. Доўга не задумваючыся, я сказала бацькам, што маёй марай з'яўляецца ровар. І сапраўды, на маё дзень нараджэнне, калі мне споўнілася адзінаццаць, бацькі падарылі мне ровар, з ярка-чырвонай рамай. Такі ровар, выдатна падыходзіў для дзяўчынак.
Адразу ж пасля атрымання падарунка, я вырашыла на ім пракаціцца. Але аказваецца, гэта было даволі няпроста, у мяне не атрымалася. Я ўжо зусім страціла надзею, але тата прыйшоў на дапамогу і падказаў, як трэба вучыцца катацца. З яго дапамогай, ужо ў першы дзень у мяне стала нядрэнна атрымлівацца ездзіць на ровары, праўда, да майстэрства хлопцаў, мне было яшчэ далёка.
Праўда, папа запэўніў мяне, што неўзабаве я пачну выдатна ездзіць, ён сказаў, галоўнае навучыцца трымаць раўнавагу. Сапраўды праз пару тыдняў я ўжо пачала ездзіць з хлопцамі, і, між іншым, каталася не горш за іх.
Я вельмі ўдзячная бацькам, што яны выканалі маю мару. Папу дзякуй за тое, што навучыў мяне катацца на ровары, без яго падтрымкі я б не справілася.
|
| Категорія: 8-ы клас | Додано: 31.10.2018
|
| Переглядів: 1169
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
