Кожнае лета, я езджу да дзядулі з бабуляй у вёску. Вакацыі значна прыемней праводзіць у сельскай мясцовасці, а не ў горадзе. Бо летам у вёсцы вельмі добра, прастор і свежае паветра.
Бабуля з дзядулем, заўсёды з нецярпеннем чакаюць майго прыезду. Кажуць, ім сумна без мяне. Мне вельмі падабаецца гасцяваць у бабулі, кожны дзень яна песціць мяне смачнай выпечкай і ежай.
Вёска, у якой жывуць мае бабуля з дзядулем, размешчана непадалёк ад ляснога масіву. Таму, жыхары вёскі часта ходзяць у лес, хто па ягады, хто па грыбы.
У першы час, пасля майго прыезду, у лес я хадзіў з дзядулем. Мы збіралі ягады і грыбы. Дзядуля акрамя гэтага шукаў нейкія лекавыя травы. Я вельмі люблю лясныя ягады. Звычайна я збіраю слоічак суніц, калі прыходжу дадому змешваюць іх з цукрам, і ем.
Аднойчы дзядуля крыху захварэў, і не мог пайсці са мною ў лес. Я вырашыў, што змагу сам пайсці за ягадамі. Хутка сабраўся ў дарогу і адправіўся ў шлях. Суніцы ў лесе было вельмі шмат, я ўсё ішоў і ішоў, збіраў ягады, калі банка напоўнілася, зразумеў, што згубіўся.
Аказваецца, я пайшоў углыб лесу. І цяпер не ведаў, як ён можа вярнуцца дадому. Мне было вельмі страшна. Я сеў каля дрэва, і стаў чакаць, незразумела чаго.
Неўзабаве пачало цямнець. Я ўсё-ткі вырашыў знайсці дарогу дадому, доўга блукаў, але вакол быў лес. Раптам пачуў галасы, зразумеў, што шукаюць мяне.
Пайшоў на гукі, і сапраўды, хутчэй ўбачыў дзядулю і нашага суседа. Дарослыя для пачатку мяне поругали, але убачыўшы, тое, што я спалоханы, супакоіліся.
Пасля таго выпадку, у лес я адзін больш не хадзіў.
|
