Сачыненне для 8 класа на тэму «Як мы адсталі ад цягніка»
Аднойчы мы з мамай адправіліся ў госці да яе сястры. Купілі квіткі на вакзале і адправіліся ў падарожжа. Спачатку мне было весела, але праз некаторы час наступіў вечар і му сталі ўкладвацца спаць. Ноч праляцела непрыкметна і раніцу заискрилось сонечным святлом. Я ўсё яшчэ ляжаў на паліцы і драмаў пад мерны стук колаў.
Прачнулася і мама. Яна адразу адкрыла акно купэ і ўпусціла бруі свежага ветрыка. Ехаць было яшчэ далёка, таму яна стала рыхтаваць снеданне з захопленых з сабой запас прадуктаў. Паелі і завялі вясёлую гутарку. Станавілася горача і невыносна захацелася піць ці з'есці чаго-небудзь холодненького, напрыклад, марожанага. Мама падтрымала маю ідэю і мы сталі чакаць вялікую станцыю. Прынеслі чай, але ён толькі разгорячил нашу невыносную смагу. Правадыр сказаў, што бліжэйшая прыпынак будзе хвілін праз дзесяць і цягнік будзе стаяць цэлых дваццаць пяць хвілін.Мы з надзеяй сталі паглядаць у акно ў чаканні паўстанка.
Час ішоў павольна, але вось і доўгачаканая прыпынак. Мама і я выскачылі на перон і панесліся наперад у пошуках кафэ або буфета. Вакол прагульваліся іншыя пасажыры і приценялись да рыбе, садавіне, піва і іншых таварах гандляроў, а мы ніяк не маглі знайсці запаветнае марожанае. Знайшлі патрэбнае толькі за вакзалам у маленькім крамцы. Да адпраўлення электрацягніка заставалася каля сямі хвілін і трэба было спяшацца. Мы перабеглі праз дарожку і выскачылі да рэек, але цягнікі ўжо не было. Удалечыні ён толькі апошнім вагонам вільнуў. Мама аслупянела, а затым вырашыла звярнуцца да дзяжурнага.
Абслугоўваючы персанал і паліцыя хутка адрэагавалі на наша няшчасце. Звязаліся з начальнікам цягніка і тыя пацвердзілі, што мы сапраўды адсутны. Тады нам прапанавалі дагнаць цягнік. Справа ў тым, што чарговая прыпынак павінна быць усяго за дваццаць кіламетраў ад нас і даехаць туды можна было на машыне, ды яшчэ і з апярэджаннем таго, хто ўцёк складу. А на цягнік спазніліся не толькі мы, а і яшчэ пару пасажыраў з-за таго, што правадыр забыўся папярэдзіць нас аб скарачэнні стаянкі на пяць хвілін.
Усё абышлося проста выдатна і нас пасадзілі ў вагон. Праваднік папрасіў прабачэння перад усімі і мы адправіліся ў шлях. Цяпер мы заўсёды будзем самі удакладняць расклад і час прыпынку. Ўспаміны пра казус надоўга засталіся ў памяці і шмат чаму навучылі нас. Аказваецца свет яшчэ поўны добрых і спагадных людзей, а службы вакзала працуюць як гадзіны.
