Сёння да нас з вёскі прыехала бабуля. Гэта бывае не так часта, як мне хацелася б. Таму ў такія дні я адкладаю ўсе свае справы і ўвесь час повожу з ёй. Але сёння быў будзённы дзень і мне трэба было ў школу. Як я магла пакінуць бабулю? Бацькоў не ўзрадавала маё рашэнне застацца дома, але я была непахісная.
Тут умяшалася мая бабуля. Яна распавяла, як сама хадзіла ў школу. Было гэта ў далёкіх трыццатых гадах. Іх вёсачка была маленькая, і ў ёй не было школы, таму дзеці хадзілі вучыцца ў суседняе сяло. Дарога была доўгай. Асабліва цяжка было зімой. Уставалі яны з братам вельмі рана, і з хаты выходзілі задоўга да світання і вярталіся назад, калі ўжо было цёмна.
Адна зіма выдалася вельмі суровай. Бабулін старэйшы брат прастудзіўся і злёг з высокай тэмпературай. І ёй давялося адной ісці па цёмнай лясной дарозе. Толькі яна выйшла за парог, як пякучы марозны паветра скаваў яе. Па лесе гулка чуўся рып снегу пад яе нагамі. Вакол было цёмна і вельмі страшна. Раптам яна пачула непадалёк крокі, нібы хтосьці краўся за ёй. Павярнулася нікога няма. Пайшла далей – зноў крокі. Бабулі стала жудасна.
Праз некаторы час неба пачало святлець, ўзыходзіла сонейка. Крокі сталі ўсё бліжэй і бліжэй. І вось бабуля ўжо ўбачыла сваіх праследавацеляў. Гэта былі ваўкі! Яны спыніліся і глядзелі на яе страшнымі галоднымі вачыма, усе як адзін худющие. Вось яны ўжо акружылі сваю ахвяру. І тут здарыўся сапраўдны цуд. У гэты час з вёскі на кані ехаў сусед Кандыба. Ён стрэльбай разагнаў галодных драпежнікаў і выратаваў жыццё маёй бабулі. Яна яшчэ некалькі дзён адна хадзіла ў школу, пакуль брат хварэў. Не прапусціла ні аднаго дня, хоць і было страшна ісці.
Я ўважліва выслухала бабулю і стала збірацца ў школу. Мне было крыху сорамна за свой учынак.
