Даволі часта мне даводзіцца чуць, як пра каго-то кажуць: «Яго хата з краю...» або «Яны жывуць па прынцыпе – іх хата з краю». Гэтая фраза вымаўляецца заўсёды з неадабрэннем або нават пагардай. Што ж хочуць сказаць гэтым выразам?
Гэтую народная прыказка з лёгкасцю дастасоўная да абыякавым, абыякавым людзям з баязлівай і чэрствай душой. Яны любымі шляхамі спрабуюць застацца ў баку ад чужых праблем, жывуць, не звяртаючы ўвагі на цяжкасці нават блізкіх людзей. Галоўнае для такіх людзей, каб іх не турбавалі, каб ніяк не адбіліся наступствы той ці іншай праблемы, і, самае галоўнае, каб ім самім не давялося напружвацца і затрачваць свае сілы.
Напрыклад, калі ў маскоўскай падземцы адбыўся жудасны тэракт, некаторыя людзі з майго ж атачэння казалі, што ім усё роўна, галоўнае, што іх там не было, а астатнія хай разбіраюцца самі. Гэтыя ж людзі пагардліва хмыкалі, калі бачылі неабыякавых жыхароў, якія выходзілі на плошчы аддаць даніну загінулым, яны называлі гэта паказухай.
Я думаю, гэтым бяздушным людзям ніхто не патлумачыў, што не бывае чужой бяды. Няшчасце можа адбыцца з кожным, ніхто ад гэтага не застрахаваны.
Калі ж бяда здараецца з тымі, чыя «хата з краю». Яны пачынаюць літаральна патрабаваць, каб ім дапамагалі. Яны ў такія моманты рэзка асуджаюць тых, хто жыве па іх жа філасофіі. На гэты выпадак наш народ прыдумаў яшчэ адну прыказку: «У чужым воку і парушынку бачыць, а ў сваім бервяна не заўважае».
Я лічу, што людзі павінны адмовіцца ад такога адносіны да чужога гора. Бо няроўны гадзіна, і сам можаш апынуцца ў бядзе, і тады хто прыйдзе на дапамогу?
|
