Як добра, калі ў чалавека ёсць хобі. Яно радуе, грэе душу і ёсць, чым пахваліцца сябрам, знаёмым або сваякам.
Маё хобі, яго таксама можна назваць маім любімым заняткам, - гэта рыбалка. Не спроста з'явілася яно ў мяне. Я называю яго карэнным, бо любіў рыбачыць яшчэ мой прадзед і дзед. Цяпер бацька з дзядзькам, і мае стрыечныя браты таксама любяць гэта справа. Як па мне, я не ведаю, што можа быць лепш і цікавей рыбалкі. Таму мы рэгулярна, некалькі разоў на месяц едзем у вёску на выхадныя, і рыбачим разам з дзядзькам і братамі. Ўстаём на зорцы, калі яшчэ цёмна-цёмна за акном. Вядома ж спаць трохі хочацца, але чаканне прадчування каханага справы бадзёрыць, надае сіл і энергіі.Збіраемся мы заўсёды вельмі хутка, усё неабходнае падрыхтоўваем і з вечара: гаплікі, вуды, прыкорм і сетку з ручкамі, у якой нясем наш ўлоў дадому.
Пейзажы каля ракі на досвітку неапісальна прыгожыя аж дух захоплівае. Туман праплывае над вадой доўгім шэрым воблакам. Чаму-то, ён заўсёды нагадвае мне казачнага гордага лебедзя, які як быццам цяпер пырхне крыламі і выскачыць да нас на бераг. А паветра вакол незвычайны, вільготны і чысты. У ім раствораныя водары мноства траў, пакрытых ранішняй расой. Гэты вабны пах можна параўнаць з найвялікшым асалодай, якое дае нам матухна-прырода.
Кожны раз мы прыходзім на адно месца. Тут ёсць невялікі драўляны масток, які яшчэ мой дзед збудаваў. Цяпер ён нам служыць. Спачатку мы хуценька раскладываемся, закідвае вуды і пачынаем цярпліва чакаць, назіраючы за паплаўкамі. Першы клев – вялікая радасць. І няма розніцы на чый гачек трапілася рыба, мы ўсе разам радуемся, як адзін.
Потым, вядома ж, узнікае дух суперніцтва, хто злавіў больш штук ці ў каго больш вага ўлову. Пераможца ў гэтым спаборніцтве ёсць заўсёды. На шчасце мне таксама неаднаразова ўдавалася перамагаць. Пасля лоўлі ў мяне заўсёды ўзнікае адчування што я сапраўдны здабытчык. Вяртаемся з рыбалкі дадому мы недзе гадзін у дзесяць. Мама сустракае нас ля брамкі, і мы адразу хваліліся уловам. Некаторым суседзям таксама не терпеться паглядзець, колькі ў нас рыбы, і яны ў спешцы накіроўваюцца да нас.
На абед натуральна вуха з свежай рыбы. Мой бацька кулінар і вялікі майстар гэтай справы. Кожны раз мы з нецярпеннем чакаем, што б хутчэй пакаштаваць яго рыбны шэдэўр. Я і мае браты заўсёды просім дабаўкі, таму што вуха атрымліваецца ў бацькі вельмі смачнай.
