У мяне ёсць лепшая сяброўка. Я ёй заўсёды па-добраму зайздросціла, бо ў мяне няма маленькай сястрычкі, як у яе. Мне вельмі падабалася разам з сяброўкай хадзіць за малечай у дзіцячы сад і гуляць з ёй. Малодшая сястрычка была маёй самай запаветнай марай.
І вось мая мара здзейснілася! Я была на сёмым небе ад шчасця, калі іх з мамай выпісалі з радзільні. Мая сястрычка была такая малюсенькая, памерам з маю любимою ляльку. Я вельмі хацела патрымаць яе на руках. Побач стаяла бабуля і перажывала, што я магу яе выпусціць, але мама дала мне яе ў рукі. Я акуратна трымала маленькі скрутак і ўсміхалася – вось яна мая родная сястрычка.Я ўжо выразна ўяўляла сабе, як мы разам гуляем, шпацыруем, я вучу яе ўсім, што сама ўмею... Але гэта будзе не вельмі хутка, бо пакуль маленькая сястрычка, яна будзе толькі спаць, есці і гучна плакаць, калі яе што-то турбуе.
Я дапамагала маме даглядаць за малечай і цярпліва чакала, калі яна крыху падрасце. Бо пакуль яна такая малюсенькая, мне нават шпацыраваць з ёй адной не дазваляюць.
Час праляцеў непрыкметна, і мая сястрычка прыкметна падрасла. Яна на ўсю моц бегае па хаце, гуляе і ўжо спрабуе размаўляць на сваім смешным і незразумелай дзіцячым мове. Цяпер мне адной дазваляюць гуляць з ёй на вуліцы. Там мы катаем лялек на калясцы і гуляем у мяч.
Я не думала, што малодшая сястрычка гэта не толькі весялосць, але і адказнасць. Мне часта даводзіцца ёй у чым-то саступаць, бо я старэй і павінна падаваць прыклад, з-за чаго часам становіцца крыўдна і сумна. Але калі гэтая непаседа ўзбіраецца да мяне на калені і моцна абдымае, усе крыўды адразу забываюцца.
