Мне падабаецца хадзіць у школу, у мяне дружны і вясёлы клас. Настаўнікі добра і справядліва да нас ставяцца. Усе прадметы школьнай праграмы я ўпітваю лёгка і хутка. Мне не складае вялікай працы вывучыць верш або вырашыць некалькі задач. Магчымасць атрымліваць веды на кожны дзень – гэта хутчэй прывілей. Сярод усіх урокаў мне падабаецца гісторыя.
Цяпер ўрок гісторыі вядзе настаўніца, якая выкладала яшчэ ў маіх бацькоў. Яна ўжо ва ўзросце, ёй цяжка стаяць, але вядзе яна гэты прадмет вельмі цікава. Калі я прыходжу да яе на ўрок, я апускаюся ў нейкую казку. Яна сапраўды прафесіянал сваёй справы. Мы не пішам канспекты, якія забудуцца і страцяцца з часам. Мы вывучаем старыя карты, чытаем розныя выразкі са старых газет і слухае кожнае яе слова.
Калі яна была зусім малады, яна ў рамках вучобы ездзіла ў розныя краіны. У яе дома знаходзіцца вялікая калекцыя старых рэчаў. Нэлі Раманаўна – так завуць гэтага цудоўнага педагога. Многія выпускнікі абавязаны ёй, бо яна не толькі геніяльны настаўнік, але і вельмі добры псіхолаг.
З-за Нэлі Раманаўны я хачу звязаць сваё жыццё з гісторыяй. Толькі выкладаць мне не вельмі хочацца, гэта велізарная адказнасць за цэлае пакаленне. Верагодна, з гадамі маё меркаванне змяніцца. Пасля доўгага падарожжа, па самых гістарычна важных месцах нашай Зямлі, я вярнуся ў родны горад.
Яшчэ ўрок гісторыі я люблю за тое, што ён можа даць адказы на ўсе пытанні, якія цікавяць пытанні. Калі паглыбіцца ў пэўныя крыніцы ведаў можна даведацца і пра першага чалавека, і тое, як быў створаны аўтамабіль, і ў якіх багоў раней верылі людзі.
Гісторыю роднага краю я вывучаю і па-за школы. Па вечарах я чытаю вялікую гістарычную энцыклапедыю, якая дасталася нам ад бабулі. Інфармацыя ў ёй адрозніваецца ад той, якая даецца ў школе. Яна больш глыбокая і зразумелая.
На жаль, раней давалі больш інфармацыі аб гісторыі нашай краіны. Чаму цяпер яе так мала? Бо гэта вельмі важна і цікава. Добра, што нашы ўрокі гісторыі адкрыты для разваг, у мяне ёсць магчымасць дзяліцца ведамі з іншымі.
