Прырода створана такім чынам, што ўсе яе складнікі ўсміхаюцца. Мы можам бачыць і адчуваць ўсмешку ветру, яркага сонца, і маленькая рачулка, як і дзеці, радуе нас сваім смехам. Час ад часу ўсміхаюцца ўсё і ўся, што сапраўды вельмі прыемна.
Сапраўды, ўсмешка не можа не прыносіць радасць тым, хто яе бачыць і адчувае. Адразу ж падымаецца настрой, калі заўважаем, што чыя-то ўсмешка прызначана менавіта для нас. А вось, да прыкладу, хмурнае выраз твару каго-небудзь, нас хвалюе толькі.
Бываюць моманты, калі часам ідзеш па вуліцы, і на душы «коткі скрабуць», але калі мінакі нам усміхаюцца, адразу ж становіцца крыху лягчэй. Таму я лічу, кожны з нас павінен пастарацца падзяліцца сваёй усмешкай з навакольнымі. Як бы нам не было балюча, трэба пастарацца ўсміхнуцца таго, каго вы бачыце на сваім жыццёвым шляху.
Магчыма, ваша шчырая ўсмешка падорыць новыя сілы і добры настрой вашым блізкім, або нават незнаёмым людзям. Бо, і яны ў адказ ўсміхнуцца вам, і адпаведна вам стане лепш.
Мне здаецца часам, што шчырая ўсмешка, ёсць чароўны інструмент, які радуе і насычае сіламі ўсіх тых, каму яна прызначана.
Нельга забываць аб тым, што шчырая ўсмешка зможа падпаліць боль крыўды і адчаю. Вельмі шкада, што не ўсе людзі, гатовыя дарыць сваю ўсмешку навакольнага свету. Хоць, бо гэта, і зусім не складана. Але ў кожнага з нас свой характар і сваё меркаванне. І кожны вольны паступаць так, як лічыць патрэбным. Але ўсё-ткі дорыць усмешку навакольнага свету, вельмі прыемна.
|
