У летнія дні я з нецярпеннем чакаю выходных, каб усёй сям'ёй адправіцца на луг за ягадамі. З раніцы мы ўстаём крыху раней і пачынаем зборы. Мы заўсёды апранаемся зручна і лёгка, але ў той жа час выбіраем вопратку поплотнее, каб шматлікія казуркі нас не пакусалі. Мама робіць для кожнага бутэрброды, а тата заварвае гарбату ў тэрмасе. Бабуля бярэ кампот і ваду. І вось мы сядаем у машыну і адпраўляемся ў шлях.
Дарога да лузе ляжыць праз сяло, затым мы едзем па мосце праз рэчку і ўязджаем у лясную паласу. Як жа выдатна назіраць свежую зеляніна прыроды і прыемна адчуваць цёплы летні ветрык, які пранікае праз прыадчыненыя вокны машыны.
Вось мы апыняемся на грунтавай дарозе, якая вядзе да нашаму любімаму рова, дзе ўжо шмат гадоў мы збіраем палявыя ягады. Выйшаўшы на поле, я ўдыхаю на поўныя грудзі водар траў і лугі! Якая ж ласку! А ягады проста мільгаюць чырвонымі огонечками тут і там, нібы гуляюць у гульню з намі. Бацькі тут жа збіраюць іх у вядзерцы, а мы з сястрой спачатку наядаецца імі. Які цудоўны водар зыходзіць ад палявой трускаўкі! Я проста не магу надыхацца ім! Я люблю легчы на лузе, у мяккую траву, і слухаць як усё гудзе вакол. Я нежусь пад сонечнымі прамянямі і адчуваю як кожная клетачка майго арганізма выграваецца. Трохі стаміўшыся, мы з'ядаем бутэрброды і п'ём чай і кампот. Далей мы запаўняем пакінутая прастора ў вёдрах ягадамі і едзем дадому.
Дома я адчуваю прыемную стомленасць, але паездкі з сям'ёй на луг застаюцца ў маёй памяці надоўга. Зімой я ўспамінаю пра іх і трохі сумую аб леце.
