Я вучаніца восьмага класа, але ўжо ўсё ведаю аб Вялікай Айчыннай Вайне, вельмі шмат чытала сама, расказвалі ў школе. Кожны год на дзень перамогі я хаджу на ўскладанне, віншую ветэранаў. Бо калі б не яны, то нічога не было ў нас цяпер. Вельмі шмат аб гэтай трагедыі я чула ад прадзедаў Валянціна і прабабулі Любы. Яны ўсё гэта перажылі і прайшлі. Дзядуля быў яшчэ зусім малады, калі пачалася вайна, яго забралі ў войска і ён прайшоў увесь гэты шлях ад пачатку і да канца. Шмат распавядаў, як было страшна, колькі загінула ў яго на вачах. Суткамі ішлі і не ведалі, што з імі будзе.Мой дзядуля герой, ён дайшоў да самай Германіі. Цяпер ён гонар, і кожны год на дзень перамогі ён апранае ўсе свае медалі і з гонарам ідзе на мітынг.
Ад бабулі я таксама вельмі шмат чула, яна малодшай дзядулі на 10 гадоў. Калі пачалася вайна, ёй было ўсяго пятнаццаць гадоў. У сям'і іх было пяцёра, калі тату забралі на вайну яны засталіся зусім адны, жыць было вельмі цяжка і страшна, есці няма чаго, але ў іх быў адзін вялікі плюс, на іх вуліцы была адна каза, і дзяліліся малаком як маглі. Быў выпадак, калі бабуля памыўшы посуд пайшла выліваць ваду на вуліцу, а на вуліцы было ўжо цёмна, і яна не бачыла не чаго, і выліла ўсю гэтую брудную ваду на немца.Спалохаўшыся яна забегла ў хату і схавалася пад ложак, злы немец зайшоў і хацеў застрэліць бабулю, але ўсе пачалі прасіць яго, крычаць і ён сышоў. Гэта цуд, што тады бабуля засталася жывая. Тата іх так і не дажыў да канца вайны, не дайшоў да Германіі - яго забілі. Гэта было вельмі страшна, калі мне бабуля распавядае у мяне адразу слёзы на вачах, хоць і чую гэта ўсё кожны год. Я імі захапляюся, і вельмі люблю. Ўдзячная ўсім ветэранам, хто падарыў нам жыццё, бо калі б не яны, не хадзіла я ў школу, і не было б усё, што цяпер маю.
|
