Ролю асобы аўтара ў стварэнні вобраза Івана Васільевіча
Сачыненне па літаратуры для 8 класа
Тэма: Роля асобы аўтара ў стварэнні вобраза Івана Васільевіча (Л. Н.Талстой «Пасля балю»)
Леў Мікалаевіч Талстой, нягледзячы на сваю прыналежнасць да найстаражытным арыстакратычным прозвішчах Расіі, ўсведамляў несправядлівасць грамадскага ладу, пабудаванага на несправядлівых законах вышэйшага грамадства. Ўласнае светапогляд і стаўленне да ілжывым і не праведным законам і парадкам ён выказаў у «Споведзі», дзе адрокся ад ладу жыцця свайго круга, у якім вырас і выхоўваўся, прызнаючы яго толькі падабенствам існавання, якія пазбаўляюць разумення сэнсу быцця.
Пісьменнік лічыў, што зразумець жыццё можна толькі праз пазнанне і разуменне жыцця простага народа. Таму яго творчасць прасякнута яркімі і дакладнымі апісаннямі побыту і нораваў ўсіх слаёў грамадства: ад раскошных палацаў шляхты, да збяднелых вёсак.
У аснове большасці яго твораў ляжаць рэальныя падзеі. Так у аповядзе «Пасля балю» Леў Мікалаевіч апісаў эпізод з жыцця свайго брата, меў далікатныя пачуцці Варвары Андрэеўне Корейш, дачкі ваеннага афіцэра. І ўсе мелі месца падзеі былі прайграныя пісьменнікам з максімальнай дакладнасцю.
Аповед у аповедзе, дзе апавяданне вядзецца ад асобы Івана Васільевіча, чалавека паважанага і які мае вялікі жыццёвы вопыт, які кажа так шчыра, што не дазваляе слухачам і чытачу ні на секунду ўсумніцца ў праўдзівасці слоў.
Апавядаючы аб узаемнай закаханасці Вары і маладога чалавека, аб падзеях, якія адбыліся пасля балю, бесчалавечнай жорсткасці афіцэра, толькі што міла улыбавшегося на адным званым прыёме, Іван Васільевіч спрабуе растлумачыць прычыну астуджэння пачуццяў да дзяўчыны, якая спачатку не зусім зразумелая, і хочацца спытаць: «А ці была каханне?».
Але Талстой надзяліў апавядальніка сваім уласным стаўленнем да рэчаіснасці, калі любая жорсткасць і несправядлівасць пакідаюць у сэрцы незагойную рану, зацямняў і адсоўваючы на другі план пачуцці. Менавіта гэтая жыццёвая пазіцыя адыграла фатальную ролю ў адносінах маладых людзей: «Каханне з гэтага дня пайшла на змяншэнне. Калі яна, з усмешкай на твары, задумвалася, я зараз жа успамінаў палкоўніка на плошчы, і мне станавілася як-то няёмка і непрыемна, і я стаў радзей бачыцца з ёй...».
Герой сапраўды шчыра спрабаваў зразумець дзеянні палкоўніка Пятра Уладзіслававіча: «Калі гэта рабілася з такой упэўненасцю і прызнавалася ўсімі неабходным, то, стала быць, яны ведалі нешта такое, чаго я не ведаў», але так і не змог апраўдаць прыніжэньне і звярыную жорсткасць, з якой прылюдна падвергнулі пакарання падазраванага ў дэзерцірстве.
Гэта падзея стала для маладога чалавека пераломным у лёсе і назаўжды отвратило не толькі ад паступлення на ваенную службу, да якой ён да гэтага так імкнуўся, але і наогул да любой дзяржаўнай пасадзе. Іван Васільевіч проста не жадаў станавіцца «вінцікам» бяздушнай сістэмы дапамагаючы па меры сваіх магчымасцяў навакольным.
Леў Мікалаевіч Талстой сам калі-то разарваў сувязі са сваім асяроддзем, рэзка асуджаючы яго норавы і законы, што, аднак, не зрабіла яго адарваным ад жыцця. Свайго героя ён надзяліў ўласнымі поглядамі на грамадскае прылада, правілы і парадкі, спачуваннем, совестливостью і пачуццём асабістай адказнасці за тое, што адбываецца, чым той і заслужыў прызнанне, якое адзін з слухачоў выказаў словамі: «Ну, гэта мы ведаем, як вы нікуды не падыходзілі. Скажыце лепш: колькі б людзей нікуды не падыходзілі, каб вас не было».
