З дзіцячых гадоў нашым выхаваннем займаюцца нашы бацькі, бабулі і дзядулі, і, вядома ж, настаўнікі. Несумненна, усё гэта вельмі добра, бо нашы блізкія дарослыя людзі валодаюць непараўнальным жыццёвым вопытам і мудрасцю. У нас ёсць чаму ў іх павучыцца.
Але, крыху пасталеўшы, калі мы пачынаем ўсведамляць сэнс жыцця, мы павінны пачаць працэс самавыхавання. Тут нельга не заўважыць, што гэта даволі складанае і цяжкае справа. На мой погляд, для таго каб прыступіць да самавыхаванню, нам трэба выкарыстоўваць усе свае станоўчыя рысы характару, якія развілі ў нас дарослыя.
З дапамогай самавыхавання, мы зможам стаць больш добрымі і карыснымі грамадству асобамі. Менавіта пры дапамозе гэтага працэсу ў нас выпрацоўваецца сіла волі і мэтанакіраванасць. Магчыма, у чалавека, які стаў на шлях самавыхавання, і былі вышэйпералічаныя якасці. Але пры ажыццяўленні самавыхавання, гэтыя выдатныя і неабходныя рысы характару стануць яшчэ больш моцнымі.
Для таго, каб знайсці ў сабе сілы для самавыхавання нам неабходна прытрымлівацца пэўнага прыемнага стымулу, які будзе нам дапамагаць паляпшаць і нават ўдасканальваць свой характар. Сапраўды, без станоўчага стымулу цяжка пачаць складаную і працяглую працу над сваім характарам.
Асабіста мне здаецца, што самовоспитание і ёсць лепшае, што мы зможам зрабіць сваім характарам і жыццём у цэлым. Бо толькі мы можам ведаць, якія рысы характару нам больш важныя і неабходныя для дасягнення сваіх жыццёвых мэтаў. Але варта памятаць, працэс самавыхавання вельмі няпросты, як здаецца на першы погляд.
