Вернасць, гэта выдатнае годнасць чалавека. Верны чалавек заўсёды надзейны, бо як можа быць ненадзейным той хто любіць, вернасць непарыўна звязана з любоўю і павагай. Дружба без вернасці — нішто, гэта проста пусты гук, няслушныя сябры знікаюць пры першай жа магчымасці. Верны ж адзін застаецца да самага канца, што б не здарылася.
Вернасць — гэта доўг і добраахвотны выбар, быць верным па прымусе нельга, гэта немагчыма гэтак жа, як прымусіць любіць сілай. Адны любяць сваю краіну, называючыся патрыётамі, іншыя верныя сваім сябрам і каханым. Ва ўсіх выпадках, гэта высакароднае пачуццё, годнае павагі і хвалы. Вернасць пасьпяваная ў творах многіх пісьменнікаў, усіх часоў і народаў.
Такі чалавек не сумняваецца ў сваім выбары, бо па сутнасці і выбару няма, толькі любоў і самаадданасць. Ён не задумваючыся ідзе на ўсё дзеля таварыша або каханай. Вернасць безнадзейна далёкая ад здрады, дакладней ёй не ўласціва даводзіць да агульнага і яна далёкая ад гэтага агіднага з'явы.
Хутчэй чалавек памрэ і ахвяруе сабой, чым здрадзіць, быць верным — гэта подзвіг, гэта вельмі цяжка і трэба адкінуць усе «за» і «супраць», каб прыняць важнае рашэнне. На жаль, такіх людзей вельмі мала, бо людзі палахлівыя па сваёй прыродзе, а гэта пачуццё патрабуе мужнасці.
Вядома, не ўсе валодаюць такімі добрымі якасцямі. Часам бывае, што гэты чалавек верны і сумленны ў адносінах да іншага, але яго абсалютна не цэняць, і за гэта плацяць здрадай, неўзабаве ашуканы чалавек станавіцца злей, і ён губляе давер да людзей.
Калі такі чалавек падмануць, ён пачынае помсціць іншым людзям, прычым часам зусім не вінаватым у чужым здрадзе. Ашуканая душа чарсцвее, і на месца высакароднага пачуцця прыходзіць крыўда і нянавісць. Вядома, неразумна патрабаваць ад іншых людзей таго, чаго няма ў большасці з іх.
Вернасць іншым павінна быць узаемная, інакш гэта можа дрэнна скончыцца. Калі выбар ужо зроблены, то вядома лепш ужо захоўваць вернасць, гэта, вядома, у тым выпадку, калі ў цябе маюць патрэбу, цэняць і любяць, бо тады ты ўдвая шчаслівы, таму што верны і карысны чалавек.
|
